Zawsze wspierałam duchowo homoseksualistów, bo uważam, że mają prawo do swojej miłości. Pewnie, że to w pewien sposób "wypaczone", ale trudno za to potępiać i szczuć człowieka.
Ale "Fucking Amal" pokazał mi miłość seksualną taką, jaką jest naprawdę. Nauczył mnie, że może być równie niewinna, głęboka, subtelna i po prostu piękna co heteroseksualna. Film poetycki, brawurowo zagrany (dwie główne aktorki), moim zdaniem powinien zgarnąć wszystkie możliwe nagrody. Zero wyuzdania, po prostu uczucie, cierpienie. I pokazanie, że trzeba umieć siebie zaakceptować. Że trzeba siebie poznawać każdego dnia i nauczyć się ze sobą żyć. Dwóm bohaterkom "Fucking Amal" się udało.