Główny bohater - ekspert w swojej dziedzinie, tu: wulkanolog(?). Pracuje w świetnej ekipie ale on jest najlepszy z najlepszych, do tego stopnia, że szef ściąga go z urlopu, żeby zajął się "sprawą".
Jedzie na miejsce i w sumie już po paru chwilach wie, że miasteczku grozi katastrofa.
Główny bohater miał ukochaną, która zginęła gdy zajmowali się swoją pracą i pasją, czyli w trakcie wybuchu wulkanu, od tamtej pory z nikim się nie związał, w miasteczku poznaje panią burmistrz - samotną matkę, od razu zaskarbia sobie sympatię jej i jej dzieci.
Pani burmistrz ma teściową, z którą chyba nigdy nie nawiązała bliższych relacji (aczkolwiek nie jest tak, że obydwie się nie lubią), dzieci natomiast babcię uwielbiają. Oczywiście teściowa babcia mieszka w domku na zboczu wulkanu i za nic nie da się przekonać, że wulkan zaraz wybuchnie.
Praktycznie wszyscy są przeciwni ewakuacji miasteczka, żeby nie powodować paniki bo wulkan może wybuchnąć ale nie musi a do miasta przyjechał(?) bogaty inwestor. Nikt nie dostrzega zagrożenia, nawet jego szef, który sam go tam wysłał jako najlepszego eksperta w tej dziedzinie, jedynie pani burmistrz wierzy, że on ma rację.
Główny bohater twierdzi, że będzie katastrofa, przez tydzień nic się nie dzieje, ekipa rano ma wyjechać i ostatniej nocy się zaczyna - tak, miał rację, a więc zostało mało czasu.
Zostaje zwołane zebranie mieszkańców w sali gimnastycznej miejscowej szkoły, w trakcie którego zaczyna się, wulkan się obudził - panika na sali, wszyscy mieszkańcy wyjeżdżają, oczywiście jest tylko jedna droga, która prowadzi do/z miasta i (ponownie) oczywiście jest to most na rzece.
Gwardia Narodowa teraz nie może, przyjedzie dopiero rano.
Główny bohater i pani burmistrz wracają po jej dzieci ale dzieci nie ma - oczywiście jak to amerykańskie dzieci, wsiadły w samochód i pojechały po babcię i jak na amerykańskie dzieci przystało, niczego się nie boją - ciemno, opada pył wulkaniczny tak, że wycieraczki nie nadążają, na drodze nic nie widać, wokół walą się drzewa ale dzieci amerykańskich to nie rusza, są spokojne i jadą po babcię.
W związku z tym główny bohater i pani burmistrz ruszają za dziećmi.
Z domku teściowej-babci uciekają w ostatniej chwili gdyż właśnie wdarła się tam lawa, wsiadają na łódkę i płyną. Woda w jeziorze zamieniła się w kwas, a ten zeżarł śrubę, główny bohater owija rękę koszulą czy tam kurtką i wiosłuje ale łódka powoli tonie, więc teściowa-babcia się poświęca i wskakuje do kwasu, by dopchać łódkę do brzegu.
Udało się, uciekają lądem, gł. bohater niesie teściową-babcię-terminatora na plecach ale ta już nie daje rady, mówi im, żeby ja zostawili. Następuje czas na wzruszające chwile i wyznania:
- teściowa-babcia-terminator: mój syn jest taki głupi bo zostawił ciebie i dzieci.
- nie, to ja jestem głupia bo nie chciałam cie lepiej poznać.
Chlip, chlip, wzruszające, teściowa-babcia-terminator umiera.
Przyjeżdża Gwardia Narodowa, trzeba się zbierać, ekipa wulkanologów odjeżdża z ostatnimi żołnierzami GN, oczywiście most już ledwo się trzyma, dwa Hummery GN w ostatniej chwili przejeżdżają, most pęka, ale szef geologów siedzi w samochodzie i próbuje ruszyć, w końcu wysiada ale jest za późno, popłynął razem z mostem.
Główny bohater dociera z panią burmistrz i dziećmi do czegoś w rodzaju nadleśnictwa, wsiadają do samochodu - nie ma kluczyków ale przecież wystarczy wyciągnąć kabelki, zrobić zwarcie i można jechać. Dojeżdżają do
miasteczka, zabierają ze sobą nadajnik i jadą do zamkniętego szybu kopalni, gdzie syn pani burmistrz miał z kolegami swoją kryjówkę. Oczywiście amerykańskie dzieci swoje kryjówki mają wyposażone jak prawdziwe schrony - latarki, zapasy jedzenia i picia.
Gł. bohater wraca się do samochodu po nadajnik, następuje wstrząs, coś go tam przywala, łamie rękę ale podnosi się i wciska do samochodu, uruchamia nadajnik z kopa i tak zostaje.
Po paru dniach ekipa wulkanologów zauważa sygnał z nadajnika, na miejsce - po cztery osoby - wyrusza ekipa strażaków, policjantów, żołnierzy, ratowników, lekarzy, dziennikarzy i jeszcze kilkadziesiąt osób.
Gł. bohater, pani burmistrz i jej dzieci zostają ocaleni - wychodzą z szybu, wszyscy wokół klaszczą a na twarzach mają wyraz satysfakcji - "yes, we (Americans) can! Yes, we (Americans) did it".

W międzyczasie było jeżdżenie samochodem po lawie o czym parę osób już wspominało. No i pani burmistrz ćwicząca na głos przemowę z okazji odbioru nagrody dla miasteczka.

Tak więc film schematyczny do bólu, ale oglądało się dobrze. No i te widoki, szczególnie gdy gł. bohater pojechał z p. burmistrz, dziećmi i teściową-babcią do gorącego źródła - tylko tutaj pytanie, czy to prawdziwy widok, czy dzieło komputera i grafików.

No i podobał mi się jeden tekst. Miasteczko dostało nagrodę za II miejsce w konkursie na najlepsze miejsce do zamieszkania. Pani burmistrz pyta się gł. bohatera co będzie jeśli się okaże, że wulkan faktycznie wybuchnie, odpowiada jej coś w stylu "wtedy stracicie szansę na pierwsze miejsce".