Mieszane uczucia. Wielką niesprawiedliwością było by powiedzieć, że film jest słaby, czy bezsensowny. Wiele ciekawych ujęć, które nieustannie skłaniały mnie by zadawać sobie pytanie, ile sam wytrzymałbym w takich warunkach. Dzień? Dwa?
Nie mniej jednak było w tym filmie coś dziwnego. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że wiele elementów było... przeidealizowanych. Rozmowa głównego bohatera z księdzem, owszem ciekawa i inteligentna, zdawała mi się bardzo naiwna.
Nie przeczę, był to udany dialog. Celnie wypowiedziane argumenty, ciężka atmosfera, kilka ciekawych faktów. Mimo to było w niej coś dziwnego. Gdy oglądałem tą scenę, cały czas towarzyszyło mi poczucie, że to jest właśnie to miejsce, w którym autor chciał zabłysnąć. Zbyt dużo ideologii i "dziarskości" (nie potrafię doszukać się bardziej odpowiedniego słowa, przepraszam za ubogi słownik) wylewa się z ekranu. Nie wzbudziło to we mnie większych emocji.
Wiele scen, owszem z lekka dobijających, dłużyło mi się w nieskończoność. Zbyt wiele takich momentów wywołało we mnie wrażenie, jakby ktoś chciał na siłę zamienić je w sztukę. O ile scena z zamiatanym korytarzem podobała mi się w jakiś dziwny sposób, o tyle reszta podobnych obrazów często wywoływało u mnie ironiczne myśli z rodzaju "tak, tak, rozumiem, jesteś artystą, ale już wystarczy"
Tak poza tym kawał dobrego kina.