Po głębszym namyśle mogę przyznać Ci rację pod względem obecności wpływów teatralnych w "Głodzie". Szczególnie wspomniana rozmowa bohatera z księdzem. Jest statyczna, nakręcona w jednym ujęciu, przy neutralnym ustawieniu kamery obejmującym całe sylwetki i otoczenie. Przypominała mi troche scenę kulminacyjną z "Persony" Bergmana, kiedy pielęgniarka "dokonuje psychoanalizy" aktorki. Do nietypowych zabiegów można zaliczyć późne wprowadzenie głównego bohatera. To "niefilmowy" pomysł, przez to intrygujący. Ujęła mnie też minimalna ilość dialogów. Dobrze, że postacie charaktryzowano, nazwijmy to, behawiorystycznie, a nie np. przez dialogi wewnętrzne puszczne z offu. Piszesz o kinie Dogmy, zgoda. Jednak można poszerzyć źródła tego filmu o brytyjskich młodych gniewnych i późniejszego Mik'a Leigh. Mam oczywiście na myśli pokazanie prostego człowieka, osadzonego mocno w swoim środowisku, które decyduje o kształcie jego życia. "Głód" zrobił na mnie duże wrażenie. Pomimo brutalności i naturalizmu, wstrząsającego, cieszę się z obejżenia filmu.

bardzo ciekawe są Wasze komentarze. sama wyczuwałam coś takiego, tyle że nie potrafiłabym w tak ładny sposób tego opisać.
a co do tego zdania : "Pomimo brutalności i naturalizmu, wstrząsającego, cieszę się z obejżenia filmu." - cóż, niektóre filmy poruszające podobną tematykę wolą opierać się na absurdzie i w ten sposób stają się mniej dosłowne.
ale reżyser "Głodu" postawił na realizm, i w sumie jest to częstszy sposób podejścia do tematu. idąc na film, wiedziałam o czym będzie więc mnie ów naturalizm i owa brutalność nie odstręczały. są wpisane w konwencję jaką postanowił przyjąć McQueen. osobiście wolę absurd, ale może skrajny realizm robi większe wrażenie.

Witaj! Jeśli lubisz absurdy w kinie o tematyce więziennej, gorąco polecam "Carandiru" (2003). Prezentuje on bardzo barwną gamę specyficznych bohaterów, dzięki której raczej poważna tematyka jest urozmaicona elementami trochę czarnego humoru. Pozdrawiam

Również dałam dziewiątkę. Zdziwiły mnie komentarze użytkowników - że film jest nudny, że słaby, że nie szokuje. Osobiście siedziałam wbita w fotel przez cały seans - a od drugiej części filmu, dialogu Sandsa i księdza, byłam konsekwentnie z minuty na minutę wbijana w ten fotel coraz głębiej (być może dlatego, że jestem bardziej uwrażliwiona na los jednostki, niż społeczności). Rozumiem, że ludzie mają różną wrażliwość, ale czym jeszcze film ten miał szokować - może mieli ich żywcem obdzierać ze skóry? Kroić na kawałki plastikowym nożem? Czy wtedy byłby wystarczająco kontrowersyjny? Raczej wątpię.
Cieszę się, że historia została ujęta w taki sposób - bez wstępów, bez przedstawiania bohaterów, bez oceny ich postępowania. Być może to złe słowo, ale 'cieszy' mnie również oszczędność dialogów, szczególnie w trzeciej części. To, co zrobił Fassbender z postacią Sandsa - i fizycznie, i aktorsko - jest po prostu niesamowite. Jedenastka w skali dziesięciostopniowej.


Całość 9/10, choć przyznam, że to ocena nieco zachowawcza z mojej strony (mimo usilnych starań, chyba nie jestem w stanie znaleźć jakiejś wady tego filmu; może prócz moich osobistych niechęci do bohatera zbiorowego, który nigdy nie pozwala mi całkowicie odczuć tego, co jest mi pokazywane na ekranie).

Zgadza się z powyższymi opiniami. Widziałem ten film dwa razy. Pierwszy raz na Era Nowe Horyzonty i już wtedy powalił mnie na kolana, a drugi raz niedawno i powiem krótko 10 na 10. Wybitne kino, pełne symboliki, realizmu a przy tym praktycznie apolityczne. Rozmowa między Bobbym a księdzem - prawdziwy majsterszczyk.