Kolejny "kobiecy" film angielskiego geniusza, na podstawie starego romansidła. "Dom uciech" był również niesamowicie nakręconym filmem z poruszającą Scully w sukience, ale czegoś mi tam brakowało. Być może po prostu Terence'a Daviesa.

Tutaj jest Terence Davies. Jego znak firmowy, czyli sceny śpiewania, pojawiają się w zadowalającej ilości i zadowalającej (czyli zwalającej z nóg) jakości. Są piękne i wzruszające. Film tradycyjnie jest nakręcony na jakimś szalenie rozmytym, onirycznym filtrze, który robi klimat jak cholera.

Historia - jak to w romansidle. Kobieta ma męża, ale nagle łapie ją taka szalona, romantyczna namiętność do innego. Ten inny nie ma ochoty jakoś specjalnie się angażować, ale jest bardziej pociągający od męża, tak że kobieta przeżywa wielkie rozterki. Banał, ale dzięki tej cudownej reżyserii pojawia się w nim tak wiele emocji, tak wiele czułości, tak wiele treści.

Rachel Weisz jest w tym filmie chyba piękniejsza i lepsza, niż kiedykolwiek. Wspaniała rola kobiety na skraju załamania.

W ogóle świetny film.