kobietom w wojsku.

1. W ostatnich dwóch dekadach zasadniczo zmienił się charakter wojen. Problem z umieszczeniem kobiet w okopach wynika z… braku samych okopów na współczesnym polu walki. W Afganistanie trudno rozróżnić stanowiska bojowe od niebojowych, skoro nie ma jasno wyznaczonych linii frontu. To kampania przeciwpartyzancka, a nie starcie dwóch regularnych armii. Podczas takiego konfliktu żołnierz liniowy jest tak samo narażony jak wszelki personel pomocniczy, także ten, który tylko wyjątkowo opuszcza bazy.

2. W konserwatywnym Afganistanie są niezastąpione w rozmowach z miejscowymi kobietami, dlatego towarzyszą także wojskom specjalnym, gdy te dokonują zatrzymań albo prowadzą przeszukania. Zdarza się wręcz, że kobiety z patrolu potrafią złapać lepszy kontakt z lokalną starszyzną. U skołowanych Afgańczyków – mają do czynienia z uzbrojoną kobietą – przeważa nieraz tradycyjny nakaz gościnności. Zawieszają więc uprzedzenia na kołku i traktują żołnierki jak aseksualnych przybyszów, z większą otwartością niż mężczyzn.

3. Teraz kobiety w wojsku w liczbach. W USA od czasów wojny o niepodległość przez siły zbrojne przewinęło się ponad 2 mln kobiet, przede wszystkim przez siły pomocnicze. Tylko podczas II wojny światowej w amerykańskiej armii służyło ich w sumie 400 tys. (po zawarciu pokoju wróciły do cywila), na wojnę koreańską pojechało tysiąc pań, a do Wietnamu – 7,5 tys. W obu wojnach irackich i afgańskiej wzięło udział ponad 320 tys. żołnierek.