Dawno nie widziałam filmu tak subtelnego, a zarazem tak umiejętnie mówiącego o tych najtrudniejszych uczuciach... Ostatni raz chyba coś takiego zadziało się w Moonlight...
Wszystko wskazuje na to, że Barry Jenkins wyrasta na największego poetę kina amerykańskiego. To, co zrobił w If Beale street jest momentami nieziemskie - wszystko tutaj: oświetlenie, zdjęcia, kostiumy, muzyka, dźwięk i oczywiście aktorzy pracują na to, abyśmy mogli współodczuwać z bohaterami emocje jakie towarzyszą zakochaniu, pierwszej wielkiej miłości. Jest to niezwykłe doświadczenie.
Niestety czasem narracja siada, a czasem Jenkins wydaje się nie ufać wystarczająco sobie (lub swoim widzom) i obok wstrząsających, ale też bardzo stylowych scen, które jasno mówią o zgrozie i bezsilności Afroamerykanów, ich patowej sytuacji w Ameryce, czasem dokłada o jedną cegiełkę za dużo w postaci zdjęć archiwalnych, które nijak mają się do wypracowanej estetyki reżysera.
Niemniej If beale street could talk uważam za jeden z najbardziej elektryzujących seansów, jakie przeżyłam w ostatnich miesiącach. Jeśli wyczuwacie, że to kino, które może wpisywać się w waszą wrażliwość (czyli np. podobał wam się klimat Moonlight), to koniecznie zobaczcie.
PS: za to niekoniecznie idźcie na ten film, aby obejrzeć prawdopodobną zwyciężczynię Oscara za rolę drugoplanową - pod tym względem niespecjalnie jest co podziwiać. To bardzo utalentowana aktorka, ale tutaj Regina King jest po prostu ok.
A tutaj pełna, wyczerpująca temat recenzja:
https://www.youtube.com/watch?v=fEcCSlk7b-g