Ostatni film Helmy Sanders-Brahms, której korzenie wywodzą się od jednego z bohaterów tego obrazu - Johannesa Brahmsa. Fabuła skupia się na trójkątnej relacji Robert Schumann -`Clara -Brahms, przeplatając to wszystko muzyką klasyczną wyżej wymienionych twórców. Na ile historia odtworzona jest wiernie z faktami, na ile jest wizją reżyserki - nie wiem.

Największym minusem tego dzieła jest fakt, że w zasadzie jest ono o niczym. Niby główne skupienie jest na Clarze, jej roli jako odrzuconej, z uwagi na płeć, artystki, ale czy z filmu wynika jakaś głębsza refleksja na ten temat? Nie. Czy miłosna relacja między nią a Brahmsem jest w jakikolwiek sposób intrygująca? Nie. Przewidywalna do bólu. Czy film przedstawia w głównej mierze muzykę Clary? Też nie. O wszystkim i o niczym. Najlepiej wypada chyba rola Roberta, najbardziej kompleksowej postaci tej opowieści, aczkolwiek i ona jest jakaś taka niemrawa. Przeszkadza to bardzo w odbiorze filmu, ponieważ tak naprawdę nie da się w niego zupełnie zaangażować emocjonalnie. Aktorsko jest przyzwoicie, muzyka świetna (co zrozumiałe), scenariusz co najwyżej przeciętny, reżyseria poprawna. Misz masz, który do końca nie wie, czym chce być, przez co zrozumiale popada w zapomnienie.