Jarmusch miewa wspaniałe i dziwaczne pomysły i w powalający sposób je realizuje. Nie wiem, jak was, ale mnie rozbrajają te długie ujęcia, te pozornie nic-nie-mówiące-sceny, te chwile milczenia i ciszy, ta praca kamery, która nie jest szybka, dynamiczna i "hamerykańska", która jest jak nasze oko - bo właśnie tak na co dzień patrzymy na świat. A przynajmniej ja tak patrzę.
Fabularny pomysł w tym przypadku jest po prostu boski, kupiłabym go od każdego innego reżysera również. Ghost Dog to wielki, czarny Samuraj, słuchający hip-hopu, hodujący gołębie, którymi wysyła wiadomości do mafiozów, który na dachu trenuje z kataną, ale na co dzień zabija z broni mniej wysublimowanej, bo palnej. Dużo czyta i rozmawia o literaturze z małą dziewczynką z sąsiedztwa. Jego najlepszym przyjacielem jest sprzedawca lodów, który mówi tylko po francusku. Ghost Dog nie zna francuskiego. Potrafią rozmawiać godzinami, zupełnie nie rozumiejąc swoich słów. Wystarczy?

Dla mnie to komedia (ci nieudaczni mafiozi!), taka parodia filmów gangsterskich i kina wschodniego, ale komedia, która bywa smutna. A naprawdę jest jak cały Jarmusch: wiesz, że ktoś puszcza do ciebie oko, i że to wszystko nie jest na serio. Ale jednocześnie jest cholernie poważne. Jak całe nasze życie, nie? Naprawdę kocham ten film.

"Na pewno nie ma nic innego, niż pojedynczy cel obecnej chwili. Ludzkie życie jest następstwem chwili za chwilą. Jeśli w pełni zrozumie się obecną chwilę, nie będzie niczego innego do zrobienia, niczego za czym można by ścigać."

Cytując Zygmunta Kałużyńskiego: "Jarmusch zamienia parodię w poezję." Dokładnie tak.