Ten film to usilne apologizowanie Gierka, laurka, pokazanie go z jak najlepszej strony, co raz, że jest nieprawdziwe, a dwa, że może jedynie odnieść skutek odwrotny do zamierzonego, bo nikt w to nie uwierzy. Trzeba znać umiar. Obie książki Rolickiego, w formie wywiadu-rzeki z Gierkiem, nie miały tak propagandowego wydźwięku, jak ten film. Nie mam oczywiście nic przeciwko krytyce Jaruzelskiego, ale pokazywanie go jako kogoś głośno zachowującego się, czy stosującego przemoc wobec kobiety, to jest to coś mało wiarygodnego. Na minus zmienienie personaliów premiera. To nie był żaden Filip, tylko Piotr i tak powinno być w filmie. Na plus ciekawy efekt, czyli wrażenie, jakby oglądało się film na starym telewizorze. A kostka brukowa, stosowana dopiero od lat 90., pojawia się w filmie tylko raz. Doceniam, że nie ma jej więcej, jak w wielu innych polskich filmach, osadzonych w czasach PRL. Szkoda też, że autobusy takie odpicowane i świecące, a jak wtedy było naprawdę, to każdy może zobaczyć po włączeniu piosenki Andrzeja Zauchy 'C'est la vie' na youtube. Matka Gierka też powinna być starsza. Przecież gdy on został internowany, to ona miała już prawie 90 lat.