Trzeba przyznać, że "Gladiator" jest filmem zrealizowanym z wielkim rozmachem i jako kino widowiskowe, w scenach batalistycznych i walkach gladiatorów, prezentuje się imponująco i ogląda z prawdziwą przyjemnością. W tym więc punkcie - kino jako rozrywka - nie ma się czego przyczepić. Ale w całości film niestety razi w pewnych punktach, wynikających ze schematyczności amerykańskiego kina i z szeregu nieścisłości historycznych. Kino oczywiście nie musi ściśle trzymać się faktów, ale decyzje scenarzystów "Gladiatora" są nieraz zdumiewające. Z rozwoju fabuły filmu mogę uwierzyć, że Kommodus zabił ojca, ale nie wiem, jak pod koniec II wieku można było mówić o wskrzeszeniu republiki, o czym wciąż jest mowa i na co chyba w zakończeniu "Gladiatora" się zanosi. Jeśli prawdziwy cesarz Kommodus walczył z gladiatorami na arenie, to finałowa walka w filmie byłaby prawdopodobna tylko wtedy, gdyby ten fakt wcześniej pokazano. A tak mam wrażenie, że Kommodus w filmie to tchórz i sama walka (przecież to cesarz!) nie jest dla mnie prawdopodobna. I na koniec już zupełny szczegół: jak ścigany prawem, zmuszony do ukrywania się Maximus, na jednym koniu przybywa z Germanii do Hiszpanii w zaledwie parę godzin po specjalnym oddziale żołnierzy, korzystających z dróg publicznych i zmiennych koni? Oczywiście nie te szczegóły dyskredytują film i nie można powiedzieć, że jest on zły, ale w gruncie rzeczy mógłby być znacznie lepszy, a fatalne, kiczowate i patetyczne zakończenie psuje cały efekt. Pięknie sugerowany jest za to wątek metafizyczny i ta "poezja" jest czymś oryginalnym w amerykańskim widowisku historycznym. Nie jest to film wybitny, ale w ramach tego gatunku trudno znaleźć arcydzieła i nie do Ridley'a Scotta to pretensja. Jego koledzy z Hollywood i tak zrobiliby to gorzej.