"Goście..." to wspaniały i przykuwający uwagę traktat egzystencjalny. Konfrontacja ziemskiego życia z jego bezsensem, cierpieniem, śmiercią i smutkiem z nieziemskim obrazem Boga jako kochającego Ojca, bliskiego, troskliwego, będącego zawsze obok człowieka. Pastor Tomas Ericsson stojąc przy ołtarzu odczuwa nagle zupełną pustkę. Wpatrzony w ołtarzowe figury stwierdza: "Co za śmieszny obraz". Zamiast kochającego Boga Ojca odczuwa obecność boga pająka, potwora, który rzeczywistość stworzoną, piękną, przekształca w okrutną, zimną i wrogą człowiekowi. Wiara i religia okazują się tylko pojęciami, przyzwyczajeniem, ciemnotą i spełnienie się w jej ramach staje się niemożliwe. Bo człowiek jest przytłoczony, zgorzkniały, niemal neurotyczny w swej religijności. To miłość ziemska staje się początkiem oczyszczenia pastora i jego spełnieniem. Zdaniem Bergmana, to człowiek dla człowieka jest ostatecznym horyzontem, pięknem, dobrem i miłością.