...a mianowicie szansy na poczucie choćby minimalnej sympatii do ofiar.
Żeby wstrząsnęło mną okrucieństwo w stosunku do bohaterów, nie mogę jeszcze przed połową filmu myśleć "niech wreszcie ktoś coś zrobi tej kobiecie, bo nie mogę jej znieść".

Gdyby twórcy postarali się stworzyć postaci początkowo wzbudzające sympatię, to ich późniejsze, idiotyczne decyzje można by tłumaczyć stresem, paniką, a ich śmierć rzeczywiście by wstrząsnęła. Ale oni są tak antypatyczni, że czułam jedynie ciekawość, jak zginą.

Pierwsza połowa to ambiwalentny stosunek do pana Duńczyka, bo z jednej strony było mi go żal przez zaburzoną, skrajnie sfrustrowaną żonę z ciągle zbolałą miną i rozpieszczoną córunią mamuni, a z drugiej - jednak żal mi go nie było, bo normalny człowiek dawno by się z nią rozwiódł. (Wyłączyłam i musiałam oglądać na kilka tur, bo tak mnie Dunka drażniła.)

W efekcie pierwszej połowy, druga to kompletne "wszystko mi jedno, co ich spotka".

A co do bierności pana Duńczyka, która według części widzów ma symbolizować bierność społeczeństwa - przez okropną postać żony nie mam nawet pewności, czy to ma być alegoria społeczeństwa, czy po prostu żona regularnie darła się na niego tak, jak na gospodarza za muzykę w samochodzie. Może przez lata przemocy psychicznej z jej strony, mąż już trwale przyjął rolę ofiary.

Historia miała potencjał, ale uważam, że najpierw trzeba wzbudzić sympatię do bohaterów, żeby potem widz mógł im współczuć, szokować się ich losem.

Przykro mi, czuję się mocno zawiedziona.