Godzilla wkroczył na nową ścieżkę. Ciężko stwierdzić czy to dobrze czy to źle. Kiedy wychodził „Godzilla Final Wars” myślałem sobie „Taaa, jasne. Final Wars, a za kilka lat zrobią pewnie kolejną część”. W pewnym jednak sensie Final Wars jest zakończeniem. Pytanie tylko: zakończeniem… czego? Zakończeniem prawdziwej serii filmów o Godzilli, czy jednie końcem pewnej epoki? Na chwile obecną jeszcze nie wiem jak to odczuwam. Chyba bardziej to pierwsze przy czym wolałbym to drugie i usilnie staram się siebie przekonać.

Kaiju Wakusei przede wszystkim jest animowane. Godzilla w wersji animowanej robi na mnie zdecydowanie mniejsze wrażenie, choć przyznać trzeba, że sama animacja jest generalnie rzecz biorąc ładnie zrobiona. Postaci ocenić ciężko, ponieważ mają powstać jeszcze dwa sequele do tego filmu. Jest więc miejsce na rozwój głównych bohaterów. Jeśli miałbym ich oceniać po pierwszym filmie, to oceniłbym ich jako płaskich i generalnie mało interesujących. Sakaki kieruje się głównie gniewem i w sumie tyle od niego można uświadczyć. Samo podejście do Godzilli jest można by rzec klasyczne, ale jednocześnie rozdmuchane do potęgi n-tej. Godzilla jest bóstwem, niszczycielem, nie zastopowanymi siłami natury. Podobnie jednak jak w Shin Godzilli twórcy wpadają w pewną przesadę. Wyraźnie widać chęć zrobienia filmu podobnego do Gojiry 1954, ale jednocześnie badziej brutalnego i bezkompromisowego. W Shin Gojirze Godzilla na końcu chciał się rozczłonkować/rozklonować. Tutaj z kolei rośliny i zwierzęta zostały „zainfekowane” Godzillą, a przynajmniej takie odniosłem wrażenie. Trend jest wyraźny: Japończycy lecą w kierunku ciężkiego dramatu sf z powolną narracją. Trochę szkoda, bo ja wolałbym coś w rodzaju Godzilli lat 60-ch, 70-ch, późnego Heisei lub sagi Kiryu. Wolałbym lżejsze, bardziej entertainingowe kino sf z walkami potworów! Bo to był element, który kochali i kochają wszyscy fani. Podbudowa fabularna tak jasne oczywiście, ale na końcu mordobicie musi być. Danie główne podano. A w Kaiju Wakusei? Brak. Może dlatego zakończyłem seans z niedosytem.

Ogólnie fabułą nie jestem ani bardzo rozczarowany, ani bardzo zaskoczony, bo i właśnie czegoś takiego spodziewałem się po Gen’ie Urobuchi. Problem mam natomiast z muzyką. Po Takayukim Hattori (Godzilla vs Spacegodzilla, Godzilla 2000) spodziewałem się znacznie więcej. Przede wszystkim tym razem nie ma ani jednego mocnego przewodniego tematu muzycznego. Main Title z Kosmogodzilli i Main Title z Powrotu Godzilli kocham całym sercem. Mają moc i są wyraziste. Tu niestety czegoś zabrakło.

Ostatnia scena filmu napawa mnie pewnym optymizmem. Więc jednak są rdzenni mieszkańcy, którzy przeżyli pomimo terroru Godzilli. Oby część druga była ciekawsza.