Godzilla Forum

Amerykańska podróba

ocenił(a) film na 3

Na wstępie chciałbym ogłosić, iż NIE jestem fanem Godzilli. A przynajmniej nie określiłbym się takim mianem, bo fan japońskiego gada zapewne ma za sobą wszystkie filmy z jego udziałem, albo przynajmniej stara się o ich obejrzenie. Natomiast ja widziałem dotychczas ledwie niewielką część takowych (pierwszy był Godzilla kontra Hedorah, widziałem też nową wersję Godzilla kontra Mothra, Godzillę z 1984 - moim zdaniem najsłabszy z obejrzanych przeze mnie filmów z panem G., swoją drogą - Godzilla kontra King Ghidora, Godzilla kontra Destroyer, Godzilla 2000 i Godzilla kontra Mechagodzilla III, oraz kawałek GMK - w sumie ledwie osiem filmów). Niemniej, japońskiego jaszczura lubię, cenię, a filmy z nim uważam za wartościowe kino, choć nie poszukuję ich zawzięcie w wideotekach ani w sklepach.
W kwestii zaś amerykańskiego tworu, sygnowanego imieniem Godzilli, dawno już zająłem stanowisko zdecydowanie negatywne.

Na wstępie można się zastanowić, ujrzawszy "tytułowego" gada, co to w ogóle ma być. Amerykanie zapowiadali, że pokażą na dużym ekranie swojego Godzillę - więc co zamiast niego robi jakiś przerośnięty dinozaur, który wygląda, jakby uciekł z planu nowej części Parku Jurajskiego? Do tego obdarzony równie wielką jak owe gady potęgą - w przeciwieństwie do Godzilli, nie umie ziać nuklearnym ogniem, nie kieruje się motywami innymi niż te, jakimi kierowałby się zwykły zwierzak, a na dodatek - i to jest chyba najgorsze - nie jest niezniszczalny. Oto "Godzilla" w tym filmie najpierw zaplątuje się w najlepsze na świecie amerykańskie liny, a potem ginie po dwóch salwach z broni konwencjonalnej. No żesz kurna mać - czy to ma być żart? Jeśli tak, to kiepski (prawie tak kiepski, jak zapewnienia zagorzałych wielbicieli amerykańskiej gadziny, jakoby wygrałaby ona w pojedynku z Godzillą - on, zwierzak ginący od zwykłej broni, miałby zrobić krzywdę potworowi, którego cała kanonada czołgów, nawet uzbrojonych w broń futurystyczną, w ogóle nie rusza). Usiłując usprawiedliwiać jankesów, można by to potraktować jako kolejne monster movie, tyle że to nie "Amerykański smok", czy inna "Zmutowana Iguana terroryzująca USA", ale "Godzilla", na miłość Boską... Tytuł, a zwłaszcza tytuł kojarzony z czymś nietuzinkowym, z czymś, co opiera się na już ustalonych kanonach, do czegoś zobowiązuje, cholera.

Abstrahując zaś od powodów, dla których amerykańskiej iguanie dano błyskawicznie takie tytuły, jak Zilla (bo "God" to tutaj ani trochę nie pasuje) czy też GINO (zgadzam się - Godzilla In Name Only, znaczy Godzilla Tylko Z Nazwy), jak się przedstawia amerykańska imitacja Godzilli? Prawdę rzekłszy, najzwyklejszą w świecie papką dla masowego widza, filmem nastawionym wyłącznie na "cash", bez dążenia do stworzenia czegoś naprawdę dobrego i niesztampowego. Papką, która zapewne utonęłaby w morzu innych trywialnych tytułów, nie utrzymawszy się w pamięci ludzi. Tym jednak, co ją od tego uratowało, jest tytuł. Widać dokładnie w tym momencie (mając przy tym oczywiście na względzie, jaki z amerykańskiego jaszczura "Godzilla"), że Amerykanów nie obchodziło ani trochę, czym jest potwór określany słynnym mianem - interesowało ich tylko i wyłącznie samo miano, jako czynnik mający spędzić tłumy do kin. Ot, Ameryka.
Ale przejdźmy w końcu do jakichś konkretów. Fabuła Zilli (tytułu bezczelnie użytego przez Amerykanów celowo używać nie będę) nie zaskakuje absolutnie niczym szczególnym - ot, pojawia się potwór i sieje zniszczenie. Potwór w tym przypadku jest tak naprawdę przerośniętym zwierzakiem, który chce przetrwać, ale nie jest to czynnikiem przydającym filmowi jakiejś głębi czy budzącym choćby coś na kształt zrozumienia czy współczucia dla ogromnego gada - równie dobrze można by żałować aligatorów z filmu Lake Placid (te dwa filmy są pod tym kątem równie "głębokie"). Są też wreszcie bohaterowie, którzy grani są przez aktorów... no cóż, powiedzmy eufemistycznie, że niezbyt udolnych. Co scenę serwują nam jakieś nudne dialogi, spowalniając rozwój akcji, a w późniejszych sekwencjach katują nawet jakimiś patetycznymi operetkami (o tym później). Jakby tego było mało, postacie w ich wykonaniu są najzwyczajniej w świecie nienaturalne i porażają wyzutymi z logiki zachowaniami (o tym też słówko potem). Jedynie Jean Reno broni się pod tym względem. Postać głównego bohatera grana przez Matthew Brodericka to kompletny szarak bez wyrazistego charakteru, a towarzysząca mu blond lalunia to słodka idiotka. Pośród postaci dalszego planu nie mogło również zabraknąć jakiegoś ćwierćmózgiego wojskowego oraz (a jakże!) prezydenta USA. Pamiętajcie dzieci, że Wujek Sam czuwa.
Nie ma tu co jednak zwalać całej winy na aktorów, bowiem swój udział w nędzy ich ról ma również scenariusz, pełen logicznych dziur i maksymalnie naciąganych motywów, tak, że nie dowierzam, kiedy widzę, co wyprawiają postacie na ekranie. Spośród tych najbardziej zauważalnych należy wymienić między innymi kradzież kasety doktorka, dokonaną przez blondynę (oraz jej równie rozbrajające, co kretyńskie tłumaczenia, że ona nie wiedziała, że ona nie chciała, że ona nie pomyślała), oraz zachowanie pana generała po tym, jak materiał z owej kasety pojawia się w telewizji. Że wykopał za to doktorka z zespołu - jeszcze mogę przełknąć, chociaż dziwne, że teraz tak po prostu dziękują specjaliście, po którego lecieli na kraniec świata, żeby wysłuchać Jego opinii. Nie ma natomiast ani krztyny logiki, sensu, czy zdrowego rozsądku w decyzji generała, aby NIE poszukiwać jaj gada, do czego był namawiany przez doktorka. Kto mi wytłumaczy - CO przemawiało za takim nastawieniem? Minimalne "rozmiary" zagrożenia na pewno nie. Wiarygodność profesorka też nie (bo czym innym jest dopuszczenie do kradzieży kasety, a czym innym niezdolność do wyrażenia fachowych opinii). Ciekawe, czy tę frapującą kwestię umieją wyjaśnić sami twórcy filmu.
Bijące z filmu nonsensy zataczają też szersze kręgi (na pierwszy plan wysuwa się tutaj cała armia, która nie umie trafić liczącego kilkadziesiąt metrów wysokości stwora - co to, Agent Smith z Matrixa w wersji XXL? Nie lepiej było posłużyć się sprawdzoną receptą na niezniszczalnego potwora, zamiast wciskać taki kit z przeświadczeniem, że widzowie to idioci, którzy wszystko łykną?), innym razem tyczą się drobnych detali (ot, trafiamy do tajnej kwatery Francuzów kierowanych przez Jeana Reno... tfu... no, postać przezeń graną, i widzimy rozłożony tam arsenał, wystarczająco bogaty, aby rozpocząć trzecią wojnę światową - a kiedy bohaterowie ruszają na akcję, nie mają w łapach żadnej z tamtych giwer, i noszą zaledwie kilka małych MP5, z minimalnym zasobem amunicji... gdzie wcięło całą resztę tamtych zabawek, ja się pytam? Były tam dla ozdoby tylko? Że już nie wspomnę o durnej scenie z helikopterami, scenie z Zillą, który choć dogonił wcześniej śmigłowce, nie umie teraz dogonić taksówki... można tak wymieniać). Generalnie jednak cały scenariusz sprawia wrażenie zrobionego na odpiernicz, bez żadnego szlifu, z totalną olewką widza, który jest traktowany jak idiota.

Najjaśniejszym punktem filmu są zdecydowanie efekty specjalne, będące jednocześnie w zasadzie jedyną rzeczą zrobioną dobrze. Niestety, jeżeli w tym przypadku owe efekty stanowią kolejny element sprawiający, że zamiast Godzilli, mamy tu do czynienia z jego podróbą, to nie chciałbym ich nadmiernie chwalić.
Jeśli zaś chodzi o muzykę, to prezentuje się całkiem, całkiem - zwłaszcza główny motyw przypadł mi do gustu. Powiedziałbym, że to jedyne, co mi się w tej podróbce Godzilli bardziej podoba od analogicznego elementu w oryginale (przynajmniej jeśli przypomnę sobie ten jeden motyw, pojawiający się w serii Heisei, jak również w Powrocie Godzilli, gdzie leci on m.in. podczas napisów końcowych).

Najbardziej mnie jednak w tym filmie (wyjąwszy zrobienie z marki Godzilli papki dla niewymagającego widza) wkurza fakt, że to po prostu kolejne filmidło Emmericha. Serdecznie nie cierpię tego reżysera, między innymi z tego względu, że właściwie za każdym razem kręci to samo - a jest to kino bardzo niewysokich lotów. Również i tutaj schemat wręcz bije po oczach. Jest głupia fabuła, jest nielogiczny scenariusz, jest przerost formy nad treścią, jest nastawienie tylko i wyłącznie na efekty specjalne, jest wszystko, co sprawia, że filmy jego produkcji są zwyczajną hollywoodzką papką, wyzutą niemal zupełnie z artyzmu. Jest też, co gorsza, inna Emmerichowska tradycja - wylizywanie Amerykanom butów. Nie odbywa się to co prawda w Zilli w skali zbliżonej choćby do tego, co się działo w Dniu Niepodległości, ale element ten jest bardziej niż odczuwalny. Zwłaszcza że wkracza od czasu do czasu jego nieodłączny towarzysz w postaci durnego patosu. Szczytem szczytów była tutaj scena z podziemi centrum handlowego, z których nasz doktorek z blond lalunią transmitują obraz dziesiątek młodych Velocirap... przepraszam, młodych Zilli. Gadka, jaka temu towarzyszyła, była tak dęta, że momentalnie ogarnęły mnie mdłości i miałem ochotę po prostu wyjść. Patetyczna jest też scena śmierci Zilli, z której w niewyszukany sposób zrobiono biedactwo, chcące po prostu przeżyć.

Amerykański Godzilla jest jak dla mnie tylko i wyłącznie efektowną wizualizacją na temat tego, jak kiczowaty poziom reprezentuje sobą kinematografia amerykańska. Aby nie było - jankesi swoje zasługi też mają, i to sporo, i stworzyli w swoim kraju wiele dzieł przełomowych i ponadprzeciętnych. Gorzej, że na każde takie dzieło przypadają dziesiątki, jeśli nie setki gniotów, a na każdy film czysto rozrywkowy z odrobiną ikry tony filmów żałośnie trywialnych. Na co dzień nie spędza mi to snu z powiek - gorzej jednak, kiedy Amerykanie sobie ubzdurają, że mogą sprowadzić do swojego żałosnego poziomu "nie-ma-efektów-nie-ma-milionów-dolców-budżetu-nie-ma-kampanii-reklamowej-i-całe go-tego-gówna-znaczy-że-film-niewart-jest-uwagi" dzieło nietuzinkowe, oraz że mogą zniszczyć zbudowane przez kogoś kanony tudzież utopić we własnym komercyjnym szambie coś ponadprzeciętnego, z mieniem tego głęboko gdzieś.

Mój werdykt to ocena 3/10. I ani oczka więcej. Może dołożyłbym ze dwa, gdyby dano temu czemuś tytuł inny, niż "Godzilla". Ale nic z tego. Tytuł zobowiązuje.