"Kiedy Golda Meir (...) przy­je­cha­ła do Hajfy (...)w pierw­szych chwi­lach nie potra­fi­ła ukryć prze­ra­że­nia na widok po­traw cią­gle sto­ją­cych na sto­łach w pustych do­mach, po­rzu­co­nych przez dzie­ci za­ba­wek i ksią­że­czek, życia jakby zastygłe­go nagle w bez­ru­chu.Meir przy­je­cha­ła do Pa­le­sty­ny ze Sta­nów Zjed­no­czo­nych, dokąd jej ro­dzi­na ucie­kła po fali po­gro­mów w Rosji, a to, co zo­ba­czy­ła tam­te­go dnia, przy­po­mnia­ło jej naj­okrop­niej­sze hi­sto­rie, jakie sły­sza­ła od ro­dzi­ców o bru­tal­no­ści Ro­sjan wobec Żydów kil­ka­dzie­siąt lat wcze­śniej200. Jed­nak naj­wy­raź­niej nie od­ci­snę­ło to trwa­łe­go śladu na niej czy na jej współ­pra­cow­ni­kach i ich dą­że­niu do kon­ty­nu­owa­nia czyst­ki et­nicz­nej w Pa­le­sty­nie".

I. Pappe, Czystki etniczne w Palestynie