Oglądając Gomorre po raz kolejny dochodzę do wniosku, że nic tak nie szkodzi filmowi niż nakręcane miesiącami oczekiwania. O tym filmie mówi się już od dobrych kilku miesięcy zwłaszcza, że ma być to teoretycznie prawdziwy obraz włoskiej mafii. Tak wysokie oczekiwania sprawiają, że film rozczarowuje. Nie ma w nim nic czego byśmy nie mogli się domyślać - o tym że mafia nie wygląda tak jak w Ojcu Chrzestnym człowiek inteligentny wie od zawsze ( a człowiek nie inteligentny i tak się na Gamorrę nie wybierze), o tym że przestępczość wabi młodych i niewinny też wiemy ( z resztą wątek chłopaka aspirującego do mafii jest najmniej realny i nieco zbyt moralizatorski), o tym że mafia neapolitańska jest realną władzą na południu Włoch wie z kolei każdy kto latem tego roku oglądał wiadomości. Film nie zachwyca też artystycznie - snucie powolnej wielowątkowej narracji ma swój sens ale reżyser zdaje się przeciągać moment zakończenia jak najdłużej. Na sam koniec zaś uwaga która z prawdą o Gomorrze nie wiele ma wspólnego- jeśli film ma nas poruszyć to musi się w nim znaleźć choć jedna postać którą jesteśmy gotowi polubić i której losy będą nas obchodzić. Tymczasem w natłoku wątków nie ma czasu na pogłębienie postaci. Nikt w tym filmie nie obchodzi nas szczególnie, nikt nie jest naprawdę miły, niczyje losy nie dotykają nas do głębi. To poważny błąd jeśli chce się robić wstrząsające kino