Przykład tego "realizmu": de Niro objuczony torbą z forsą, ukryty za jakimś cieniutkim słupkiem strzela sobie radośnie do gliniarzy, którzy padają jak kaczki, ale jego samego oczywiście kule się nie imają.

Co w tej sytuacji takiego nie realnego?-On strzela (nawet objuczonyi) i trafia,oni strzelają (nie objuczeni) i nie trafiają. Historia (życie) zna nie takie wypadki.

Poza tym,jak pamiętasz Sizemore ginie,kierowca-murzyn również,a Kilmer zostaje ciężko ranny. Nie mówiąc o tym,ze sam De Niro teź źle kończy.

To jest jeden z tych filmów, który chciałoby się zapomnieć, aby znów można było go obejrzeć w takim napięciu.
Scena strzelaniny zrobiła na mnie ogromne wrażenie, świetnie się to oglądało.
A cały film po prostu się chłonie, do samego końca.

True. Do tego ten hipnotyczny,miejski klimat-dzięki Mannowi faktycznie wierzy sie,że L.A. to Miasto Aniołów. Niezwykła jest scena pierwszego spotkania Neila i Eady w jej mieszkaniu,kiedy stoją na werandzie patrząc na panoramę miasta. Podobny motyw pojawiał się w wielu filmach dziejących się w Los Angeles,ale w żadnym nie wyglądało to tak magicznie i prawdziwie.

https://www.youtube.com/watch?v=lBYtjY07WXg