Film zapowiadał się dla mnie jako przeciętna produkcja sensacyjna, ale tylko dopóki nie przeczytałam, kto jest w obsadzie. Dwie legendy kina. Wolę Pacino, ale jednak.. de Niro to de Niro. I kropka.
Pacino jest dla mnie geniuszem. Potrafi swoją charyzmą i sposobem tworzenia kreacji przykuć widza do swojej zmęczonej, pokrytej bruzdami twarzy. Im jest starszy tym lepszy, bardziej przekonujący.
"Gorączka" Michaela Manna to pojedynek gliniarza zmęczonego życiem i gangstera, dla którego zaangażowanie to słabość kosztująca życie. Obydwaj aktorzy, trochę bardziej Pacino, stworzyli w filmie studium psychologiczne swoich bohaterów. Obydwaj nie są bez wad.
Scena w knajpie, gdzie spotykają się na pamiętnej rozmowie. Obydwaj wiedzą, że nie grają w klocki i w finałowej konfrontacji jeden zabije drugiego. Obydwaj darzą się szacunkiem. Obydwaj właściwie nie mają życia prywatnego. Toczą ze sobą grę, w której stawką jest życie.
W finałowej scenie Pacino zabija de Niro. Zaangażowanie jakie włożył w pościg, jego szaleńcza zajadłość doprowadza go do osiągnięcia celu. Ale czy naprawdę wygrał?
Stojąc nad umierającym de Niro jest zmęczony, bardzo zmęczony. A więc tak to się kończy... trzyma za rękę największego wroga, który odchodzi na zawsze.
Kogo teraz będzie ścigał? Czy życie to nieustająca gonitwa? A u kresu...? Odpowiedź jest w oczach Pacino. I w ręce de Niro, która opada bezwładnie.