Oglądając ten film, z początku mnie nie poruszył, ale z w miarę dalszego rozwoju akcji zrozumiałam, że jest genialny. Gdzieś tak w połowie filmu już wiedziałam, że ocenię go 10/10.
Tak naprawdę ocknęłam się z jego magii, dopiero w momencie, gdy Oscar strzelił do Mimi, a potem do siebie. To było jak wyrwanie z filmowego transu, tej opowieści. Wg mnie to bardzo dobre zakończenie.

Co do samych postaci to najlepsze jest w tym filmie, to, że emocje widza są targane przez cały czas.
I etap: Oglądamy wspaniałą, namiętną miłość dwójki ludzi, którzy są właściwie dla siebie stworzeni i teoretycznie nic nie może ich rozdzielić.
II etap: Złe oblicze Oscara. Pomyślałam sobie, oglądając to: "Co za sukinsyn z niego!". Mimi tak naprawdę go kochała, a on tak po prostu się nią znudził, do tego upokarzał. Czemu po prostu nie odszedł, nie wyjechał?
III etap: Złe oblicze Mimi. Może mam jakiś uraz, ale jestem wrażliwa na punkcie niepełnosprawnych. To co wyprawiała Mimi, jak go poniżała, obrażała jako mężczyznę było barbarzyńskie. Być może na to zasłużył, ale tym razem szczerze nienawidziłam Mimi.

Jeśli miałabym wyróżnić aktora, który zagrał w tym filmie najlepiej to z pewnością jest to właśnie Peter Coyote, czyli filmowy Oscar. To co wyprawiał z mimiką, ten jego głos!
Muzyka w tym filmie jest świetna, klimat, jaki stworzyli aktorzy i całe napięcie to wg mnie prawdziwa magia. Kocham takie filmy, dlatego nie wahałam się uznać go za jeden z najlepszych filmów, jakie obejrzałam.