Składniki tej potrawy? Jakże nieoryginalne!
1 Stara konwencja "filmu drogi".
2 Ograny dziesiątki razy motyw dwóch towarzyszy podróży, którzy przychodzą z dwóch odległych od siebie światów, ale którzy stopniowo zaczynają się rozumieć oraz zbliżają się do siebie.
3 Obrazki z nowojorskiej Little Italy, przypominające niektóre scenki już to z "Ojca chrzestnego", już to z "Leona zawodowca". Takie pogranicze świata zwykłego i półświatka.
4 Przejawy rasizmu obecne na amerykańskim głębokim południu jeszcze w latach 60. - również znane z wielu filmów.
Krótko mówiąc, każda ingrediencja analizowana z osobna nie prezentuje się jakoś nadzwyczaj interesująco. A jednak, po wymieszaniu i po obróbce cieplnej - otrzymujemy potrawę smakowitą wielce.

Naturalnie, znakomite aktorstwo zadziałało niczym wyszukane i dokładnie odmierzone przyprawy. A już Viggo (tym razem w niczym nie przypominający Aragorna!) - stanowi klasę samą dla siebie.
Tym milsze jest to zaskoczenie, iż reżyser Farelly dotąd znany był z - kręconych razem z bratem - komedii, jakby to powiedzieć, nie najbardziej wyszukanych, z typem humoru bazującym na chwytach takich jak penis Bena Stillera uwięziony przez awarię zamka błyskawicznego czy jak sperma na włosach Cameron.

-------------------------------------------------------------------------------- ----------------------------------

Po przemyśleniu sprawy, ośmielam się zgłosić do "Green Booka" tylko dwie uwagi:
1 Kwestia orientacji seksualnej czarnoskórego pianisty: został przyłapany w sytuacji intymnej z przypadkowym mężczyzną. I co? I nic? Jego mało subtelny szofer-ochroniarz nie ma doń żadnych pytań na ten temat? Choć przecież to dopiero początek lat 60.?
2 Na początku widz jest informowany, iż niechby choć jeden z zaplanowanych koncertów się nie odbył - a nie będzie żadnych pieniędzy. No i koncert świąteczny faktycznie nie dochodzi do skutku. Żadnych reperkusji?