Można zrozumieć, że koledzy dwaj Tarantino i Rodriguez chcieli zabawić się (po raz wtóry) formułą filmową. Uciechę z kręcenia na pewno twórcy filmu mieli przednią. Gorzej z widzami. Co innego jest uczestniczyć w zabawie, a co innego sie jej przypatrywać. Być może fani grindhausów mieli sporą radochę, gdy przypomiano im jak to się kiedyś bawili. Ale ta podróż sentymentalna nie ma racji bytu w krajach, gdzie kina samochodowe nie istniały. Widzom z tych krajów ciężko zrozumieć specyfikę kina samochodowego (nie mylić z kinem drogi), a bez tego nie można zrozumieć ideii filmu.
O ile "Dead Proof" mimo licznych wad "miał coś w sobie", o tyle dzieło Rodrigeza po prostu męczy. Męczy ilością niedorzeczności, nieskładną akcją, drewnianymi dialogami itd. Mimo, że całość utrzymana jest w pastiżowej formie to film "nie podejmuje gry" z widzem.Trudno uwierzyć, że tak "dynamiczne" kono może tak nudzić. Widać kicz też ma swoje granice i nie każdy umie się nim posługiwać tak mistrzowsko jak chocby Tarantino.
Jeżeli Grindhouse miał byc niejako pojedynkiem dwóch reżyserów, scenarzystów, czy nawet wizjonerów kina to bez trudności wskażemy zwyciężcę. Czas robi swoje: być może w przyszłości "Planet..." stanie się klasykiem. Na razie jest jednak tylko pretekstem, dla którego znudzona para bez żadnej straty może przenieść się na tylne siedzenie samochodu...