"Grobowiec świetlików" to film o dzieciach. Jest czymś naturalnym, że Saita odczuwa nienawiść do aliantów po tym jak umiera jego matka, a ich bomby niszczą całe jego dotychczasowe życie. Tak samo naturalna jest jego duma z ojca, którego chłopak przecież kocha i rozpacz gdy Japonia kapituluje- chłopak aż do końca karmił się naiwnie nadzieją, że jego ojciec wróci, że jego tata jest silny i pokona każdego. Saita jest tylko dzieckiem, nie wie kto trzyma z kim, dla niego ważna jest tylko kochająca rodzina.
Tak naprawdę dzięki uniwersalności filmu wszelkie fakty historyczne są tutaj zupełnie zbędne. Paradoksalnie widz, który obejrzy film bez znajomości tego jaki był udział Japonii w II wojnie światowej być może lepiej przeżyłby i zrozumiał film, przy którym Ty byłeś trochę zaślepiony filtrem wiedzy o Japonii.
Z jakiegoś powodu jest bardziej aprobowane przedstawiać cierpienie obywateli państw alianckich, a już dyskusyjne państw osi. "Grobowiec świetlików" pokazuje, że II wojna światowa, była przede wszystkim wojną tych przegranych- ludności cywilnej, która wszędzie musiała znosić cierpienia, która wszędzie musiała tracić dobytek swego życia, bliskich i kochanych. Wszędzie znaleźlibyśmy takich Saite i Satsuke, sieroty o których zapomniał świat.