Jedyna wartość tego filmu została zaklęta w ostatnim ujęciu, w którym rodzeństwo patrzy na
wybudowane wiele lat później drapacze chmur - dla mnie znak, ile kosztowały cierpienia i
bólu ludzi, którzy nie są wymieniani z imienia przez historię.
I to wszystko co może zaoferować ta produkcja... Początek całkiem wciągający i
interesujący. Potem robi się coraz gorzej, sceny prawie niczym się nie różnią, nie potrafią
skupić uwagi widza. Może jest to spowodowane zdradzeniem zakończenia na samym
początku - nie wiem co chciano przez do osiągnąć - może uzmysłowienie widzowi, że
wszystkie działania są bezsensowne. Chociaż to rozwiązanie nie podobało mi się, nie
czekałam na kolejne wydarzenia z nadzieją, że może los się odwróci, wiedziałam, że muszą
umrzeć. Poza tym historia ckliwa do granic możliwości, trwa wojna, a oni zachowują się
jakby byli na wakacjach, mnóstwo błędów logicznych.
Według mnie z założenia miała to być smutna historia, wyciskająca łzy, pokazująca realia
wojny - a wyszła karykatura leniwego rodzeństwa, które biwakuje na brzegu jeziora.