"Grobowiec Świetlików" zobaczyłam pół roku temu. I wciąż mam ten film wyryty głęboko w pamięci. Po seansie przez kilka dni chodziłam zdołowana. Z jednej strony chcę zobaczyć ten film jeszcze raz, bo był po prostu przepiękny i niesamowity. Z drugiej strony nie jestem w stanie. Słyszałam, że to "najlepszy film, do którego nie chce się wracać". Zgadzam się w stu procentach. Wiedząc, co czeka mnie podczas seansu, po prostu nie mogę. Generalnie potrzeba więcej takich filmów - pokazujących wojnę nie przez pryzmat żołnierzy z karabinami czy wojskowych samolotów, lecz właśnie cywili, szczególnie dzieci, które nie wiedzą, czemu wszyscy uciekają, czemu mama nie wraca, czemu taty nie ma w domu... Bo taki właśnie jest "Grobowiec Świetlików". Dzięki niemu widzimy dramat wojny bez patetycznych przemów, strzelania do siebie, przeklinania winnych. Tu nie ma "dobrych" i "złych". Tu są niewinne dzieci, których historie powtarzają się podczas wszystkich wojen, we wszystkich państwach. Polecam wszystkim ten film z całego serca. Nie pożałujecie.