Obejrzałem ten film wczoraj a wciąż płaczę kiedy pomyślę o wydarzeniach w filmie. Takie produkcje najlepiej ogląda się, kiedy wcześniej nie wiemy co będziemy oglądać, mówiąc krotko ogladamy bez spojlerow. Ciezko tak na trzeźwo kogokolwiek winić. Dzieciaki uciekajac od ciotki nie chcieli byc uzaleznieni, uciekajac w swiat fantazji i bezgranicznej zabawy chcieli zyc sami. Z jednej strony ciotka nie zatrzymala ich kiedy odeszli, z drugiej strony nie wydaje mi sie ze zyczyla im takiego losu, mysle ze jej tez bylo ciezko i tak naprawde nie miala na mysli zeby sie ich pozbyc a po prostu podporzadkowac, dac do zrozumienia ze mamy wojne i chlopak jest na tyle duzy ze moze pomagac i przynosic do domu jedzenie.
Smutna jest scena u lekarza. Pacjent chory, odwodniony i niedożywiony dziekuje nastepny. Zadnej reakcji, chociazby pokierowania w miejsce gdzie mala cos zje.
Latwo jest mowic ze chlopak byl malo bystry i przez niego jego siostra zmarla a on sam nie mogl sobie poradzic ze stratą i sam wyzionał ducha. Pomyslmy logicznie co my bysmy zrobili majac 14 lat? Na dodatek w czasie wojny kiedy kazdy sam myslal co tu zrobic zeby zjesc cokolwiek, na dodatek wykarmic rodzine.
W jednej ze scen starszy pan mowi chlopcu zeby odstawic dume na bok i wracac do ciotki. Gdyby wtedy zobaczyla w jakim sa stanie, moze inaczej by sie ta historia potoczyla. Mala dostalaby opieke, doroslego bardziej ogarnietego czlowieka, ale wlasnie taki jest ten film. Co by było gdyby?
Wzruszajace jest tez to jak przepieknie pokazano w filmie i okraszona smutną muzyka jak dzieciaczki spotkali sie jako duszki i juz zawsze brat byl ze swoja mlodsza siostrzyczka.