To też. Ale przede wszystkim opowieść o tym jaka to straszna jest wojenka… którą Japończycy sami wywołali (dopuszczając się przy tym bestialstw nie do opisania, które do dzisiaj im pamiętają inne narody Azji i za które do dzisiaj się nie pokalali), kiedy już ją sromotnie przesrali i spadła na głowy ich własnych żon i dzieci.

To nie dzieci wywołały wojnę... I nie tylko tą, ale to one najczęściej są najtragiczniejszymi jej ofiarami

I nie dzieci nakręciły film.

I nie dzieci napisały książkę - można tak wymieniać. Co nie zmienia faktu zawartego w mojej poprzedniej wypowiedzi

Dziękuję kapitanie Obvious. Uratowałaś mój dzień tym faktem.

to jest historia na faktach. Nie wiem jak czyjaś historia, czyjeś życie może być wymuszone. Cóż, widać, że jednak może :).

Na faktach autentycznych.

Różnica polega tylko na tym, że facet który to przeżył nadal żyje.

Różnica między czym?

Autentyczną historią , a historią przedstawioną w bajce. Co prawda wiele scen na pewno zostało przekoloryzowane , ale to w końcu kino .

Czyli jednak.

Nie trzeba tego inaczej tłumaczyć, bo mniej więcej właśnie to było zamierzonym przesłaniem reżysera filmu. Mimo to na Zachodzie film jest odbierany inaczej, jako historia antywojenna.

Niestety muszę się zgodzić - najsmutniejsza w tym filmie była arogancja i głupota głównego bohatera. Znam rzeczywiste historie dzieci rzuconych w wir wojny, które potrafiły się odnaleźć w dużo cięższych okolicznościach (np. w Warszawskim Getto). Miałem duże oczekiwania w stosunku do tego filmu, ale niestety nie złapałem głębi. Nie rozumiem tak wysokiej oceny - sam temat wojny i śmierci nie oznacza, że film staje się dobry.

Przecież przez taką właśnie arogancję i dumę zginęła prawdziwa siostra osoby, która opisała swoją historię, na podstawie której zrobiono ten film. Jakim więc cudem to ma być wymuszone? Ludzie są różni - niejeden dorosły obraził się na cały świat, będąc w dużo lepszej sytuacji.

To nie to!
Chłopiec był jednocześnie jeszcze dzieckiem, a jednocześnie najbliższą osoba swojej siostry i w jej oczach był zapewne niemal jak dorosły.
Można wiele gdybać - gdyby wrócił (ile razy jednak można słuchać "wy, wojskowi to mieliście dobrze", "wy to i tamto", czyli "jesteśmy my: ja, mój mąż i córka i wy - krewni, a nie my, rodzina". Po drugie, może gdyby wcześniej wypłacił ostatnie pieniądze, kupował po odrobinie jedzenia, to i siostra dotrwałaby do szczęśliwszego dnia i on, bo chłopak chyba po prostu stracił sens życia, kiedy dziewczynka umarła