Mam wrażenie, że scenarzyści usiedli sobie w jednym pomieszczeniu, co chwilę ktoś rzucał jakimś mniej lub bardziej wysublimowanym pomysłem, na co wszyscy chórem krzyczeli: Super, zróbmy to!

Yoda? Super, zróbmy to!
Bilokacja? Super, zróbmy to!
Olać Snoke, Phasmę czy rodziców Rey i robimy po swojemu? Super, zróbmy to!
Wątek pseudo-miłosny? Super, zróbmy to!
A jakieś jaja? Super, zróbmy to!
(...)
I tak w skrócie powstała VIII część.

Przebudzenie mocy zostawiało nas z masą pytań, które stawały się przedmiotem setek teorii. W Ostatnim Jedi wątki te zostały częstokroć domknięte na szybko i bez polotu, przez co takie postacie jak Snoke czy Phasma - które wydały się stanowić ważne postacie w całej najnowszej trylogii - sprowadzone zostały do roli porównywalnej z Darth Maulem czy Jar Jar Binskem - tj. w danej chwili były potrzebne, ale nie wnoszą żadnej swojej historii (oczywiście w ujęciu filmowym - pomijam książki). Liczyłem, że chociaż może tym hakerem będzie Lando Calrissian! A tu nie.

Co mamy po Ostatni Jedi? Myślę, że możemy być pewni, że na końcu Rey i Kylo będą żyli długo i szczęśliwie, bawiąc wspólnie swoje małe jediniątka. To, że wcześniej ktoś tam się postrzela czy będzie trochę wymachiwała świetlną szabelką to norma. Tyle.

Może to kwestia oczekiwań, ale dla mnie zbyt komediowe i bajkowe. Klimaty bliższe do Łotra 1, niż sagi. A szkoda, bo VII część wróżyła dobrze - szczególnie postać Kylo - człowieka, który ma ambicje być jak dziadek, ale coś nie wychodzi i pewnie nie wyjdzie, a niektórym, pomimo braku krwi Skywalkerów, widzie się lepiej.