No i w końcu zobaczyłem „Przebudzenie mocy” i ja – stary fan „Gwiezdnych wojen”, który mając lat niespełna 12 wykorzystał dobroć nic nie rozumiejącego z filmu brata mojej babci i naciągnął go na aż 3 seanse, na których blisko 75-letni wtedy, nieżyjący już „wujek Władzio” dzielnie wysiedział z wnukiem siostry swojej żony, bo taki był z niego fajny gość (R.I.P.).
Walczyłem ze sobą prawie tak, jak Anakin, zadając sobie z 666 razy pytanie, czy pisać w ogóle cokolwiek, czy też nie. Zwyciężyła próżność (ach, ta Ciemna Strona… ;) ) i, jak widać, piszę. Może miałem zły dzień, pewnie pojechałem do kina za bardzo zmęczony, niewyspany, może już wyrosłem z takiego kina – sam nie wiem, ale…
Mój największy zarzut to fabuła będąca niemalże kopią pierwszych „Gwiezdnych wojen” (z niewielką domieszką sparafrazowanych motywów z pozostałych części oryginalnej trylogii). Rozumiem, że reżyser chciał spiąć to wszystko w pewną klamrę, ale oczekiwałem nieco większej kreatywności. Poza nadmiernym czerpaniem z przeszłości, fabuła filmu jest skonstruowana chaotycznie – mam wrażenie, że sporo się dzieje, jednak… nie bardzo wiadomo, po co. Nie jest to wprawdzie schemat gry komputerowej dla 10-latka (jak w prequelach), ale w miarę wyrobionego fana sagi (pochlebiam tu sobie nieco ;) ) delikatnie drażni.
Jeżeli chodzi o dobór obsady – fatalny Kylo Ren. Zresztą, sam schemat postaci – nieporozumienie (kojarzy się z wzorcami z brazylijskich seriali – nie chciałbym zbyt wiele zdradzać tym, którzy wciąż filmu nie widzieli). Jeżeli Ciemną Stronę ma symbolizować postać o konstrukcji bohaterów Komasy (a nie jest to z mojej strony komplement), to ja wybieram Kółko Różańcowe. ;) Finn – wyjdę na rasistę, ale poważnie się obawiam, że jedynym powodem, dla którego ta „charyzmatyczna” postać znalazła się w filmie jest terroryzująca Hollywood i USA w ogóle polityczna poprawność, która nakazała umieszczenie w scenariuszu czarnego, nomen omen, charakteru. ;) Daisy Ridley jakoś się broni i napawa odrobinką „nowej nadziei” – pomimo dramatycznie sztucznych dialogów jakby wyciętych z tekstów Tomasza Jastruna. Snoke zdaje się wpadł na plan „Przebudzenia mocy” prosto z kolejnej ekranizacji Tolkiena albo może z jakiegoś "Thora dla wagarowiczów". ;) Czas podobno „goi rany”, ale bywa też bezlitosny – Harrisom Ford wprawdzie „zrobiony” jest na tyle dobrze, że wygląda korzystnie, ale kiedy się odzywa, poważnie można się obawiać, czy nie dostanie w którejś ze scen zawału. Ponieważ ujawniłem się już jako rasista ;), pójdę na całość i napiszę jeszcze, że Carrie Fisher wolę pamiętać z początku „Powrotu Jedi” niż z „Przebudzenia…”. ;)
Realizmu i logiki w filmie też nie uświadczymy zbyt wiele. Jakim cudem średnio wyszkolony młody szturmowiec, który nie tylko nie ma w sobie Mocy ;), ale przedtem dzierżył w dłoniach miecz świetlny aż przez pięć sekund, daje sobie tak dobrze radę w pojedynku z Mistrzem Zakonu Ren, który potrafi m.in. powstrzymać wiązkę z blastera ruchem dłoni, pozostanie dla mnie tajemnicą. Geniusz pilotażu jest w filmie powszechnym talentem – gdziekolwiek ktokolwiek nie siada, już po sekundzie wszystko wie i potrafi wycisnąć z każdej maszyny maksimum możliwości. ;)
Od strony technicznej film zrobiony bardzo dobrze – ale to, niestety, nie wszystko. Chyba, że się strzeli widza prosto "in the face" jeszcze na sam koniec czymś takim, jak "monolog Luke'a na klifie"... ;)
Dobra, na razie tyle – może miałem zły dzień. Emotikon wink