To inspirujący dramat sportowy opowiadający historię Matthewa Hammera, pięściarza paraolimpijskiego, który po wypadku i utracie ręki stara się odnaleźć sens w sporcie i w życiu osobistym. Film ma pozytywny wydźwięk i potrafi zmotywować widza do refleksji nad własnymi ograniczeniami.

Największą zaletą filmu jest kreacja głównego bohatera. Steve Linton wciela się w Hammmera z autentycznością i naturalnością, a jego zmagania, zarówno w ringu, jak i poza nim, wywołują sympatię. Fabuła jest prosta i schematyczna,  przewidywalne treningi, małe sukcesy, duża kulminacja na zawodach ale właśnie dzięki temu film jest łatwo przyswajalny i przyjemny w odbiorze.

Reżyser Charles Hood korzysta z realistycznej oprawy wizualnej, a sceny sportowe mają autentyczne tempo i dynamikę. Montaż i zdjęcia są sprawnie wykonane, choć nie wyróżniają się artystycznie. Muzyka buduje lekki nastrój, ale nie potęguje dramatyzmu, pozostając w tle.

Minusem „The Hammer” jest brak głębszego psychologicznego wglądu w postacie drugoplanowe oraz czasem zbyt ckliwa narracja. Momentami film zbytnio polega na efektach emocjonalnych, zamiast rozwijać fabułę czy pokazać bardziej realistyczne życie sportowców z niepełnosprawnością. Mimo to seans jest przyjemny, lekki i niosący pozytywne przesłanie