(...) Solo w wydaniu Ehrenreicha bywa postacią zbyt mało uniwersalną i ciężko uwierzyć, że nosi w sobie DNA najbardziej kultowego bohatera w dziejach Kina Nowej Przygody. Momentami film ogląda się jak crossover „Strażników galaktyki” i „Wiecznego studenta”. To bajka dla dużych chłopców: przepychankom o to, kto jest posiadaczem większego statku nie ma końca; feministki-rewolucjonistki, które otwarcie mówią, co je gryzie, występują tu jako zepchnięte na drugi plan… roboty. Wątek emancypacyjnej walki o równouprawnienie wprowadzono do scenariusza chyba wyłącznie, żeby podpiąć „Gwiezdne wojny” pod ruch #MeToo i zgotować filmowi trochę pseudoideologicznego szumu. Z większą powagą potraktowano nawet bromance’ową więź Hana oraz Chewbacki (ich korelacje składają się, nota bene, na najciekawszą linię narracyjną, choć osią fabuły nie są).

Pełna recenzja: #hisnameisdeath