W Hollywood nie zabija się kur znoszących złote jaja, toteż Hannibal Lecter musiał powrócić i to nawet pomimo tego, że lat mu nie ubywa. Łatwo zresztą znaleziono na ten fakt receptę, ot wystarczyło cofnąć się trochę w czasie do jego dzieciństwa i okresu dorastania, by pod pretekstem zgłębienia przeszłości najsłynniejszego filmowego kanibala, sprzedać widzowi kolejny szablonowy thriller, jakich rocznie produkuje się kilkanaście. Potwierdzeniem tego jest już sam fakt, że zarówno scenariusz jak i jego książkowa wersja powstały po długich namowach producenta filmowego Dino De Laurentisa. Czy w takich okolicznościach mogło powstać coś innego niż produkt?

W filmie Webbera, jeszcze bardziej niż miało to miejsce w 'Hannibalu' Ridleya Scotta, perypetie Lectera nabierają odrealnionego komiksowego charakteru, a element, którego znów zabrakło - a który decydował o sukcesie 'Milczenia owiec' - to głęboki zarys psychologiczny postaci. Zamiast tego twórcy skupili się na budowaniu otoczki kultowości wokół młodego Hannibala, w efekcie czego otrzymaliśmy kliszowe kino zemsty o wymierzaniu sprawiedliwości oprawcom z dzieciństwa i ratowaniu z ich rąk pięknej kobiety. Przez ekran przetaczają się też hitlerowskie czołgi i samurajskie miecze, a wszystko to sprawia, że przeszłość Lectera wydaje nam się jedną wielką bujdą, odzierając jego osobę ze wszystkiego co tajemnicze i niedopowiedziane. Także umotywowanie późniejszych jego poczynań, jakie nam tu przedstawiono, jest banalne i wysoce rozczarowujące, w gruncie rzeczy sprowadzające się do traumy z dzieciństwa, co stawia Hannibala w szeregu niczym nie wyróżniających się filmowych psychopatów.

'Po drugiej stronie maski' niewątpliwie rozczarowuje. Banałów jakimi usłany jest scenariusz nic nie usprawiedliwia, a co gorsza nic nie próbuje ich nawet maskować. Zapewne nie po raz ostatni, bo sam przedział czasowy jaki obejmują filmowe wydarzenia nie pozostawia wątpliwości - do zdarzeń z 'Czerwonego smoka' i 'Milczenia owiec' pozostało jeszcze dużo do opowiedzenia.