Przyznam się, że długo broniłem się przed obejrzeniem tego filmu. Idea kręcenia opowieści o początkach "działalności" jednego z najbardziej intrygujących zbrodniarzy w historii kultury popularnej, wydawała mi się z gruntu chybiona. Ale niedawno, gdy emocje już opadły, postanowiłem pogodzić się z faktem, że film taki jednak nakręcono i chcąc nie chcąc, stał się on częścią serii o Hannibalu Lecterze. I muszę powiedzieć, że podchodząc do niego bez tych uprzedzeń, jakie żywiłem, zostałem całkiem pozytywnie zaskoczony. Nie oznacza to wcale, że film jest świetny, bo nie jest. Po prostu spodziewałem się jakiegoś totalnego gniota, a dostałem przyzwoity, solidnie zrealizowany film. Nie pozbawiony wad, ale w ogólnym rozrachunku robiący dobre wrażenie i na pewno nie będący hańbą i żenadą dla serii pod tytułem "filmy o Hannibalu Lecterze", czego się bardzo obawiałem.

"Po drugiej stronie maski" nie ma wiele wspólnego z poprzednimi filmami. Choć twórcy opowiadają teoretycznie o tym, co pchnęło Hannibala na drogę zbrodni, nie odnajdziemy tu za wiele psychologii; film skupia się za to na krwawej rozprawie młodego Lectera z oprawcami jego rodziny. I w tej konwencji historii o zemście, film Webbera spisuje się naprawdę dobrze. Motywy jakimi kieruje się młody Hannibal w swej morderczej pasji są więc może zbyt proste i oczywiste jak na tak interesującą i niejednoznaczną postać, ale przynajmniej są przekonujące. Co ważne, przekonujący jest sam Hannibal. To była moja największa obawa odnośnie tego filmu - że Gaspard Ulliel nie poradzi sobie z tą rolą, że wypadnie blado i tym samym wszystko zepsuje. Tak się nie stało. Odszczekuję wszystkie "ale" jakie miałem do tego aktora, bo wyszedł z tego zadania obronną ręką. Wierzy się w motywacje i pobudki, jakie kierują jego bohaterem i wierzy się, że po latach stanie się tym Hannibalem, którego znamy z "Milczenia owiec". To duży plus. Ulliel dobrze zrobił, że nie starał się naśladować Hopkinsa, tylko delikatnie nawiązał do jego gry w paru charakterystycznych gestach, cały czas konsekwentnie budując przy tym własną kreację. Największym plusem "Po drugiej stronie maski" jest jednak Gong Li. Postać Lady Murasaki wnosi do filmu pewną dystynkcję, wdzięk i szlachetność. Jest tak nieziemsko piękna, że nie sposób oderwać od niej wzroku, a przy tym dumna, intrygująca, nieodgadniona. Po prostu fascynująca. Doprawdy, trudno sobie wyobrazić jak Hannibal mógł zrezygnować z takiej kobiety.

Słówko o realizacja całego przedsięwzięcia, która również zasługuje na pochwałę - strona wizualna, dbałość o autentyzm w scenografii, kostiumach, ogólnie sprawne wykonanie całości. Ten aspekt film jak najbardziej na plus.

Co można najnowszej odsłonie serii zarzucić, to że film jest trochę nierówny, tzn. nieco lepsze wrażenie robi pierwsza część, gdzie całość jest bardziej spójna. Później mam wrażenie, że scenarzyści traktują niektóre motywy zbyt pobieżnie i za szybko przeskakują od jednego do drugiego. Przykładowo za mało rozwinięty wątek fascynacji kulturą starożytnej Japonii, który - jak widzimy - jest w życiu Hannibala dość istotny, ale skoro tak, to twórcy mogliby poświęcić mu nieco więcej miejsca w fabule. Dalej - całe planowanie zemsty i dojrzewanie w Lecterze owego potwora - to wszystko też dzieje się za szybko. Ogólnie strona psychologiczna filmu nie jest tu jakoś szczególnie wyeksponowana, a szkoda. Bo nawet w tej innej konwencji przydałoby się jakoś bardziej zaznaczyć pewne rzeczy związane z charakterystyką głównego bohatera. Na szczęście Ulliel spisuje się na tyle dobrze, że te niedociągnięcia scenariusza tuszuje. Trochę teatralności i przesady wkrada się do jego gry i do całego filmu pod koniec, w scenie zabicia Grutasa - jest ona zbyt dosłowna i rażąca oczywistymi rozwiązaniami. Ale to w zasadzie jedyna fałszywa nuta, jaką wychwyciłem. Jak mówiłem - pewne potknięcia scenariusza rekompensuje bardzo dobra gra aktorów.

Ogólnie film zrobił na mnie dobre wrażenie. Dobrze, że nie starał się nieudolnie kopiować "Milczenia owiec", jak fatalny "Czerwony smok" Rattnera (to dopiero jest porażka, której zresztą nie traktuję w ogóle jako części serii, bo to kiepska przeróbka doskonałego "Manhuntera") tylko wprowadził jakieś novum do całej serii, opowiadając o początkach Hannibala w nieco inny sposób. Przy tym jest dobrym filmem samym w sobie, z sensownie nakreśloną historią, z dobrze poprowadzoną (ze wspomnianymi kilkoma potknięciami), wciągającą akcją i niezłym klimatem. Warto obejrzeć i przede wszystkim podejść do filmu bez uprzedzeń, bo niektórzy zrąbali go dla zasady (czego - przyznam się - i ja byłem bliski), a przecież wstydu Hannibalowi wcale nie przynosi.