Hhmm ... myślę, że prawdziwe życie mogłoby Cię dopiero zadziwić. A uczuciowych i życiowych "paralityków", jak ich nazywasz, jest caaaaałe mnóstwo. I ten film jest właśnie o kilkorgu z nich.

Jeżeli uważasz wszyscy tam to "życiowi paralici"/!/, to znaczy, że jesteś Panem Perfekcyjnym. Możesz się kiedyś bardzo zdziwić, jak często to raczej życie nad nami panuje, a nie my nad nim.

Raczej Panią.
Nie wiem, dlaczego zarówno Ty, jak i poprzednik/poprzedniczka zakładacie i podkreślacie, że coś może mnie zdziwić. Swoje lata mam, niejedno widziałam. I właśnie dlatego nie uwierzyłam tej historii.
Pozdrawiam.

Wybacz, ale nick sugerował płeć męską. Jeśli chodzi o prawdopodobieństwo postaci, powiedziałabym, że takie są prawa sztuki filmowej. Nie możemy oglądać wiernego odbicia rzeczywistości, bo byłoby to nie do zniesienia. Skondensowanie emocji i zachowań w czasie trwania jednego obrazu pozwala bardziej wyraziście zaakcentować wszystko to, co chcieli pokazać twórcy. Trochę jak z pokazami mody, gdzie 90% ciuchów nie nadaje się do założenia na ulicę, ale całość,atmosfera zasugerują nam, co wybrać. Ale rozumiem Twoje stanowisko. Suma sumarum jak coś się nie podoba, to tak już jest i nie można kogoś przekonać, żeby polubił szpinak. Zona zdradzająca męża i vice versa, mąż gej, dziecko-rasista "w kupie" mogą być nieprawdopodobni, ale przecież takie historie zdarzały się zawsze. Wszystko zależy jak nam to przekazano. A przecież to komedia + malutki dramat, więc może warto popatrzeć na w/w bardziej lekko, z przymrużeniem oka, trochę jak sugeruje tytuł? Wiem jednak, z drugiej strony, że przekonanego nie przekonam. Jednak z drugiej strony, jak mawiał Tewje, przyjemnie mieć możliwość przedstawienia swojego stanowiska, też Cię pozdrawiam.

Dzięki za trafną wypowiedź.
To też zależy od tego, czego się w kinie poszukuje. Ja staram się wybierać obrazy, które coś mi mogą "powiedzieć" o samej sobie. Mentalnością chyba mam coś wspólnego z kinem skandynawskim, gdyż kino norweskie, szwedzkie, a szczególnie fińskie trafia w mój gust. Tym obrazem poczułam się oszukana - nie było z kim się utożsamiać.

Polecam "City Island' - tak dla przekory.

Idąc dalej "The Royal Tenenbaums".

Z chęcią obejrzę. Pozdrawiam i do nastepnego...

trochę się wcinam, ale chciałem podziękować za "City Island", nie obejrzałem "Happy Happy", ale na pewno nie zmarnowałem czasu na"City Island"... ode mnie duże 8 plus jeszcze pół za końcówkę... raz jeszcze dzięki... ( :

"City Island" zaczarował mnie. Radzę Ci, wejdż na stronę tego filmu, zobaczysz, jakie budzi emocje u dyskutantów.
Jeśli chodzi o "Happy Happy", to powiem, że nawet już nie pamiętam dobrze jego treści. Czas zweryfikował nieco moje zachwyty.
Nie obejrzałeś - i chyba nie taka znowu wielka strata.... Pozdrowienia!

Potwierdzam - film faktycznie bardzo mocno naciągany i naiwny, a w tej konwencji wypada to po prostu bardzo sztucznie. Oczywiście gdyby była to typowa satyra lub zwykła komedia taki scenariusz byłby ciekawy, ale w filmie, który niby jest komedio-dramatem, a tak naprawdę lekkim filmem obyczajowym, cała historia jest zbyt "odrealniona". Największym jednak minusem tej produkcji są główni bohaterowie, którzy strasznie irytują swoim zachowaniem. Ich ekstremalny egoizm, skrajny brak przystosowania do życia w związku, totalna niedojrzałość emocjonalna (na poziomie 16 - latka) oraz IQ na poziomie 90, dość mocno odrzucają i ma się wrażenie, że twórcy opowiadają historię o związkach z USA lub Wielkiej Brytanii, a nie Norwegii. Szkoda, bo mogło być dużo lepiej...
Nie polecam - 4/10