Według oryginalnego tytułu, Harry życzy ci dobrze. Warto o tym pamiętać niezależnie od tego, pod jakim tytułem sami oglądamy. Harry zaczyna może jako lekki dziwak, by pod koniec wyglądać już jak stały rezydent Przylądka Strachu, on chce dobrze. Jednak tylko dla swojego przyjaciela. Inni go za bardzo nie obchodzą.

Film oglądałem kiedyś w TV, ale już zapomniałem - do drugiego podejścia zachęciła mnie pozytywna recenzja w starym numerze "Guardiana". Łatwo zrozumieć zachwyt Brytyjczyków - film jest niezwykle "hitchcockowski". Nie znaczy to może inspirowania się akurat samym Mistrzem, ile całym widnokręgiem wokół niego, jak chociażby filmami z Jamesem Cagneyem.

Nie myślcie jednak, że "Harry..." jest thrillerem. W niewielkim stopniu. Nie jest to film emanujący patosem ani sztukaterią wykonania. Tak jak okolica, w której się rozgrywa (osamotniony domek za miastem letnią porą), jest spokojny, dość cichy. Z Hitchockiem łączy go tematyka moralności i podobnie prosty, a jednak wielowarstwowy sposób psychologicznego jej ukazania. Najlepiej widać to w samym zakończeniu, które nie pokazując w sumie niczego specjalnego, uderza tym, jak wyraźnie pokazuje drogę wewnętrzną, którą przeszedł bohater. Nie zdradzając wiele, mogę tylko - by ułatwić interpretację - zacytować Balzaca: "trzeba mieć poukładane i banalne życie, żeby pisać rzeczy wstrętne i oryginalne".

"Harry..." to film psychologiczny o poświęceniu, zarówno w aspekcie osobistym, jak i międzyludzkim. Dla kinomanów, zwłaszcza fanów ww. twórców - bardzo, bardzo polecane.