W rewelacyjnej scenie początkowej kamera prowadzona z ręki jest świadkiem zbrodni. Zupełnie bezsensownej, będącej na użytek „zabawy” podjętej przez kilku upalonych młodocianych idiotów. Kwestia owego braku sensu powraca zresztą później nie jeden raz.

W tym posępnym, mrocznym i świetnie zrealizowanym dramacie Daniela Barbera, właśnie ta kwestia wysuwa się na jeden z pierwszych planów i jest wyjątkowo przerażająca. Kolejne zbrodnie dokonywane przez młodocianych wandali nie mają żadnego sensu, nie ma nawet motywu, czy to ideologicznego (neofaszyści itp.), czy rabunkowego (nikt nikomu nic nie kradnie). Jest tylko zabójstwo przypadkowej osoby utrwalone na kamerze cyfrowej, albo telefonu. To już świat bez jakichkolwiek wartości, co przeraża tu przede wszystkim. Tym bardziej, że sportretowane zostało to wszystko przerażająco w swym autentyzmie. Brr…

Owszem to kino nie wolne od naiwnych uproszczeń (naprawdę tak łatwo zdobyć broń?), a w finale w swym społecznym zacięciu wypada wręcz koślawie (policja nie może sobie z niczym poradzić, a potem i tak wieńczy sukces), co nie zmienia faktu, że o tym „męczącym” kinie będę pamiętał na długo.

Obejrzyjcie, tym bardziej, że w dobie kolorowych sensacyjnych gniotów, to wręcz prawdziwe dzieło…

Moja ocena - 7/10