Po monumentalnym "Ebolusyon ng isang pamilyang pilipino" Lav Diaz kręci jeszcze bardziej wymagający film. O ile jego poprzednie dzieło ukazywało losy wielu bohaterów, tutaj centralną postać mamy tylko jedną. Metraż liczący sobie niemal 9 godzin każe nam być przez cały ten czas kompanem tytułowego wagabundy, Heremiasa. Dopiero po 70 minutach seansu zaczniemy odróżniać go od pozostałych obwoźnych sprzedawców, a po 180 wydarzy się coś co można nazwać punktem zwrotnym opowieści. Trzeba więc nie lada cierpliwości podczas seansu, ale taki już urok slow cinema.

Historia jest tu bardzo surowa. Główny bohater jest prostym człowiekiem, który zdaje sobie sprawę ze swoich potrzeb, ale nie zawsze potrafi wprost powiedzieć czego chce. Nie tu zbyt wiele dialogów, sporo za to sugestywnych ujęć. Osią filmu jest tułaczka po Filipinach, a osoby które spotyka po drodze Heremias wydają się reprezentatywne dla kraju. Plenerami są głównie wiejskie regiony, małe miasta, opuszczone domostwa. Reżyser zagląda między różne grupy społeczne, pozwala zerkać na ich codzienność. Gdzieś w połowie seansu film niemal staje się afabularnym obrazem kręconym z perspektywy pierwszej osoby, podpatrującym ludzi podczas zwykłych czynności/rozmów. Tę część dzieła wieńczy ponad godzinne ujęcie, które niewielu przetrwałoby w kinie, zważywszy na samą długość.

Prostota "Heremiasa" jest w pewnym seansie jego wadą. To film pełen świetnych pomysłów, ale też nie do końca przekonuje mnie iż twórca koniecznie chciał mnie zmęczyć. Zwłaszcza iż w jego poprzednim dziele każda sekwencja zdawała się uzasadniona. Tutaj czuję więcej eksperymentalnej formy, niż świadomości tego co się robi. To nadal rzecz godna uwagi, na pewno nadająca się do głębszej analizy, ale sprawiająca pewien zawód.