Herman vermoordt mensen to film, który świetnie pokazuje, jak w krótkiej formie można bawić się absurdem i czarnym humorem. Już sam tytuł jasno sugeruje, z czym mamy do czynienia – nie ma tu miejsca na subtelność, to groteska podana wprost. Herman to człowiek pozornie przeciętny, który swoją monotonię przełamuje… morderstwami. I właśnie to zestawienie zwyczajności z makabrą sprawia, że film ogląda się z zaciekawieniem.

Pierwsze sceny szybko ustawiają ton opowieści, spokojne, niemal banalne ujęcia życia codziennego Hermana przeplatają się z jego „drugą twarzą”. To nie jest horror ani thriller, tylko czysta satyra na nasze przyzwyczajenia i sposób, w jaki społeczeństwo potrafi zamiatać pod dywan pewne tematy. Humor wynika z tego, jak bohater traktuje morderstwa, jak coś tak naturalnego, że nie budzi to u niego refleksji.

Problem w tym, że film trochę za bardzo zatrzymuje się na samym pomyśle. Przez pierwsze minuty działa to świetnie, absurd zderza się z rutyną i widz bawi się kontrastem. Ale potem brakuje eskalacji. Film nie idzie dalej, nie podkręca ani absurdu, ani konsekwencji działań bohatera. Zakończenie też nie daje dużego efektu, jest przewrotne, ale zostawia wrażenie, że można było zagrać mocniej.

Technicznie całość jest dobrze zrobiona, prosta realizacja pasuje do treści, a aktor grający Hermana idealnie oddaje tę nijakość bohatera, która staje się źródłem humoru. To właśnie w tej prostocie tkwi siła filmu, ale też jego ograniczenie.

Herman vermoordt mensen jest pomysłowy i zabawny w swoim absurdzie, ale nie na tyle mocny, by zapisać się w pamięci na długo. To całkiem udany film który pozostawia widza z uczuciem lekkiego niedosytu. Oryginalny pomysł i klimat, ale też za niewykorzystany potencjał.