Miał lepsze momenty, ale dla mnie niezrozumiały kulturowo. Mianowicie chłopiec traci matkę i zero współczucia ze strony otoczenia- kogokolwiek. Do tego jest gnojony przez jakiegoś palanta w szkole. Naczytałam się o amerykańskiej powierzchowności, ale żeby aż do tego stopnia? Dla mnie Słowianki jest to abstrakcja i usilne dodawanie dramatu, żeby było już jak najgorzej. Żeby nikt nie miał wątpliwości, że jest bardzo źle. I łopatą trzeba widzowi nałożyć jak bardzo jest źle(!) za pomocą absurdalnej hiperbolizacji... (Iście po amerykańsku największy moron ma zrozumieć) Jakby nie wystarczyło już samego dramatu straty matki i depresji ojca.
Potem pojawia się koleś, jak z japońskiego anime(nawet się zastanawiałam, czy to nie zgapione z tamtejszej produkcji) i widz ma odlecieć razem z nim. No i tu już od widza zależy, czy da się temu ponieść. W drugiej części film się robi lepszy. Pada kilka ciekawszych kwestii, jest momentami zabawny. Mi najbardziej podobały się sceny z Portman. Za to trochę podniosłam ocenę. Inaczej dałabym słabiutką. No i pozytywne zakończenie też. Gdyby go nie było po takim dole na początku, dałabym 1 albo dwóję- bardzo nie lubię być terroryzowana emocjonalnie.
Z plusów i minusów wyszedł mi średniak i tak oceniam.