Jeden z najdoskonalszych, najbardziej wstrząsających, a jednocześnie najbardziej subtelnych momentów w historii kina rozpoczyna ten zaskakujący debiut fabularny czołowego twórcy francuskiej Nowej Fali, Alaina Resnaisa.
W nowatorskiej, błyskotliwej sekwencji obserwujemy na przemian miłosne zbliżenie pary kochanków, pokazane w niezwykle zmysłowy sposób, a także dokumentalne obrazy z życia Hiroszimy. Tej Hiroszimy z pamiętnego 6 sierpnia 1945 roku i zaraz potem. Zniszczonej, zrównanej z ziemią, kompletnie rozbitej. Obserwujemy jej mieszkańców, nierzadko umierających czy potwornie okaleczonych, następnie powrót życia (dosłownie) na zniszczonej ziemi, powolną odbudowę miasta. Bo o powrocie do normalności raczej mowy być nie może. Niesamowity kolaż, niesamowite wrażenie.
Mówię sobie: inwencja godna największych mistrzów i nowatorów kina, Godard, Malle czy inny Truffaut zostają daleko w tyle.
Jednakże później jest już niestety gorzej (choć trudno się było spodziewać utrzymania tak wysokiego poziomu). Zwłaszcza od strony fabularnej, bo to w sumie dość typowa dla Francuzów miłosna historia. Inna sprawa, że niezwykle nastrojowa, wszak Hiroszima, zwłaszcza ta nocna, w obiektywie kamery Sachy Vierny'ego to fascynujące miasto. Raczej zagubieni bohaterowie, pesymizm, melancholijna atmosfera - to wszystko jednak utrzymuje uwagę widza do końca seansu.
Sam film to poemat na temat pamięci i wpływie przeszłości na teraźniejszość i charakter człowieka, (ale o tym, zdaje się, napisano już wiele, więc nie ma co tu więcej zanudzać, a także piękny hołd złożony temu okrutnie doświadczonemu przez historię miastu.
Polecam najmocniej, choć to film raczej dla wąskiego grona odbiorców.