Biografia znanej czarnoskórej tancerki lat 20. i 30. XX wieku. Josephine Baker (Lynn WhitfieldLynn Whitfield) jako nastolatka występuje w przedstawieniach rewiowych. Szybko staje się najlepiej opłacaną czarnoskórą chórzystką Ameryki. W 1925 roku wyjeżdża do Europy, gdzie zdobywa sławę, występując w paryskich kabaretach. W latach 30. bierze udział w dwóch filmach, sprowadza swoją rodzinę do luksusowych posiadłości we Francji i związuje się z Sycylijczykiem Giuseppem (Rubén BladesRubén Blades), który zostaje jej menedżerem. Pod jego wpływem decyduje się na powrót do USA, jednak Amerykanie nie mogą znieść tego, iż Murzynka jest bardziej utalentowana niż jej białe koleżanki. Podczas II wojny światowej występuje dla żołnierzy, a po jej zakończeniu aktywnie uczestniczy w kampanii zwalczającej uprzedzenia rasowe...

Bohaterką filmu jest Josephine Baker (Lynn Whitfield), znana czarnoskóra tancerka lat 20. i 30. Jako nastolatka występowała w przedstawieniach rewiowych. Szybko zyskała pozycję najlepiej opłacanej czarnej chórzystki Ameryki. W 1925 roku wraz z grupą tancerzy wyjechała do Paryża. W latach trzydziestych wystąpiła w dwóch filmach, wówczas też sprowadziła rodzinę do posiadłości we Francji. Związała się z Pepito de Abotino (Rubén Blades), który namówił ją do powrotu do ojczyzny. Ale społeczeństwo za oceanem nie mogło znieść, że Murzynka zrobiła karierę w europejskim stylu...

Josephine Baker, najsłynniejsza czarnoskóra tancerka i śpiewaczka pierwszej połowy XX w., urodziła się 3 czerwca 1906 r. w St. Louis w USA jako Freda Josephine McDonald.
Wychowywana była w domu obywateli drugiej kategorii, jakimi w USA byli Murzyni. Jej dzieciństwo było napiętnowane okrucieństwem wszechobecnego w tamtych czasach rasizmu.

Choć od najmłodszych lat przejawiała ogromny talent muzyczny i taneczny, rozwój jej kariery był ograniczony ze względu na kolor skóry. Przełomem w życiu Josephine okazał się wyjazd na występy do Francji. W tolerancyjnym Paryżu po raz pierwszy poczuła się wolną osobą. Tu jej ekspresyjne i skandalizujące występy spotkały się z fantastycznym przyjęciem i otworzyły jej drogę do światowej sławy. Szybko osiągnęła status megagwiazdy, a prasa prześcigała się w wymyślaniu jej przydomków: „Czarny Aksamit", „Czarna Perła" czy „Czarna Wenus” - to te najczęściej powtarzane.

W okresie międzywojennym występowała w niemal wszystkich krajach Europy, również w Polsce, odnosząc spektakularne sukcesy. Szokowała pełnym erotyki tańcem, kostiumami (słynna spódniczka z 16 bananów) i ekscentrycznym stylem bycia – a uwielbiały ją i elity, i tłumy.

W 1936 r. pojechała na tournee do USA – niestety, nie została ciepło przyjęta. Amerykańska prasa nie szczędziła jej uszczypliwości i brutalnych razów, wypominając jej, że jest tylko murzyńską tancerką.

Po powrocie do Paryża w 1937 r. przyjęła obywatelstwo francuskie, co pozwoliło jej choć na chwilę uwolnić się od demonów przeszłości.

W czasie drugiej wojny światowej walczyła we francuskim ruchu oporu, za co w 1961 r. otrzymała z rąk prezydenta Charlesa de Gaulle'a Francuski Krzyż Wojenny.

Po wojnie, ze swoim drugim mężem, zaadoptowała dwanaścioro dzieci różnych ras i religii.

Josephine Baker mimo sławy i bogactwa, jakie osiągnęła, nigdy nie zapomniała doświadczeń z dzieciństwa i aż do śmierci w 1975 r. aktywnie walczyła z dyskryminacją i rasizmem. Pochowana z honorami należnymi głowie państwa spoczęła na cmentarzu w Monaco.