"Historia Liliany" to film polskiego reżysera Jerzego Domaradzkiego. Polskie w tym filmie są również zdjęcia Sławomira Idziaka jak i muzyka Cezarego Skubiszewskiego. Ale film jest australijski. A szkoda bo można by się było nim chwalić. Dobrze, że chociaż filmowców mamy zdolnych, nimi możemy się chwalić.
Mieszkała kiedyś w Sydney kobieta która recytowała na ulicy fragmenty twórczości Shakespeare'a. Jej osoba została owiana swoistą legendą. Po wielu latach Kate Grenville napisała powieść mówiącą o losach tejże pani. Po jeszcze kilku na podstawie powieści powstał film.
Liliana to kobieta blisko sześćdziesięcioletnia rozpoczynająca właśnie na nowo swoje życie. Po 40 latach w zakładzie dla obłąkanych, w wielkim mieście czuje się bardzo samotna i nie umie sobie poradzić z otaczającą ja rzeczywistością. Cały czas obserwujemy jej powroty wstecz do czasów młodości. Poznajemy powody dla jakich Liliana została umieszczona w szpitalu. Od samego początku życia tłamszona i nielubiana przez despotycznego ojca coraz bardziej czuła się wyobcowana i nieszczęśliwa we własnym domu. Dorastając z wiecznym poczuciem winy za własne istnienie wpajanym jej przez ojca dziewczyna nie ma oparcia nawet w matce czy bracie zastraszanym przez tyrana. Pewnego dnia wydarza się straszna tragedia. Liliana przymusowo zostaje zamknięta w szpitalu psychiatrycznym mimo że sama została okrutnie skrzywdzona przez ojca i to jemu należy się kara.
Wielką ucieczką i zarazem ratunkiem dla Liliany są w zakładzie psychiatrycznym wiersze i dramaty Williama Shakespeare'a. Uwielbienie jego twórczości pozwala Lil zapomnieć o straconej miłości, życiu pogrzebanym przez zawiść złego ojca. Również po wyjściu z przytułku twórczość wielkiego Anglika pozwala jej przetrwać w mało poetyckim, wielkim Sydney. Lil zarabia na utrzymanie swoje jak i starego przyjaciela, alkoholika Franka deklamując za drobne datki fragmenty wierszy Shakespeare'a. Poszukuje także straconych lat życia, miłości, przyjaźni.
Mocnym punktem "Historii Liliany" jest rola Toni Collette jako młodej Lil. Collette gra bardzo sugestywnie poza tym nie jest pozbawiona bardzo niewinnego, dziewczęcego uroku świetnie sprawdzającego się w tejże roli. Sama historia jest przez Jerzego Domaradzkiego bardzo przyjemnie opowiedziana. Nie mamy tu jakichś rewelacyjnych i emocjonujących kadrów jednak całość przedstawia się bardzo miło. Może to niezbyt dobre określenie na ocenę filmu jednak tak właśnie się go odbiera.