De Iglesia nie wejdzie z pewnością do panteonu moich ulubionych reżyserów. Będzie niestety jednym z tych, którego filmy starał się będę omijać.
Niestety bo miałem spore oczekiwania co do jego najnowszego "produktu"...
Pewien brak zaufania do reżysera wzbudził już we mnie jego wcześniejszy obraz "Zbrodnia ferpekcyjna", który stanowczo mnie rozdrażnił tymi samymi elementami, które popsuły mi później seans "Hiszpańskiego cyrku".
Cyrk w "Hiszpańskim..." jest stanowczo... w montażu, a nawet nie cyrk ile Roller Coaster. Jazda bez trzymanki. Obrazy skaczą jeden za drugim w tempie iście wariackim, aż robi się niedobrze. Do tego nieustanna paplanina, która nie wnosi do akcji niczego a u mnie tylko zwiększyła zawroty głowy. Na deser muzyka, galopująca tak szaleńczo, że w momencie gdy wydaje się, że bardziej będnić i trąbić i zgrzypieć już się nie da, to właśnie wtedy zgrzypi jeszcze szybciej. Postacie biegają, krzyczą, biegają, gadają, biegają, strzelają, gadają; Muzyka robi, bum-bum-bum a oni nadal gadają...
Najgorsi są jednak drugoplanowi bohaterowie cyrkowi - zestaw na siłę rozbawiających kretynów który budzi raczej żal (że ktoś im kazał się tak beznadziejnie wydurnić) a potem rozdrtażnienie (bo oni oczewiście też gadają i gadają o za przeproszeniem dupie marynie).

Plusy - bo takowe ten film też ma i dlatego nie oceniłem go jako całkowitej porażki. Plusy to zdjęcia i chromatyka obrazu (ale nie wszędzie, bo czasem kiczowate) mroczne i przywodzące na myśl upiorną groteskę. Ten sam plus za charakteryzację i kostiumy. Również plusik za ostatnie 30 sekund filmu i za tę chwilkę na refleksję i oddech po całym tym zgiełku. A zapomniałbym dodać, tytułowa piosenka wpada w ucho:)

Wnioski - ok, rozumiem jeden clown to faszyści drugi komuniści, a Hiszpania to rozdarta akrobatka. Piękna i dwie bestie... Wszystko cacy tylko problem tkwi w tym, że jest to a) banalne; b) juz N-ty raz wymemłane w kinie hiszpańskim a tutaj podane w nieciekawym, odgrzewanym sosie...
Elementy niby komediowe stanowczo tu zaszkodziły. Reżyser powinien trzymać się raczej nastrojowej - gęstej konwencji zamiast nadymać wydmuszkę fajerwerków po której pozostaje niesmak i rozczarowanie.

Brakło mi w tej bieganinie czegoś spokojniejszego mroczniejszego, elementów jakiejś groteskowej psychodramy. Niepokoju! Właśnie czegoś co by budziło niepokój. Tego, że za fasadą cyrku i zabawy leży oślizgłe zepsute ale t a j e m n i c z e zło. Nie podane na tacy z dymiącym jeszcze karabinem maszynowym (wziętym, nie wiem, z jakiejś totalnej zgrywy), z durnymi tekstami a' la: "ona cie kocha, biegnij!" "nie kocham cię!" i nadekspresyjnym aktorstwem. To miała być ta druga część "Maczety" Rodrigueza czy co? A jeśli nawet tak to po co wysilać się na symbolikę i podteksty, można było od początku do końca zrobić totalny rozpierdziel i pod takim hasłem wprowadzać to do kin, a nie nazywać tego szumnie kolejnym hiszpańskim horrorem. Mógłbym sie wtedy zastanowic czy na pewno mam ochote to oglądać, bo jedna "Maczeta" na jakiś czas ujdzie ale od większej ilości może szlag trafić.

Nie polecam