Uwielbiam Hitmana.
Zimny zabójca pozbawiony uczuć, mimiki i emocji.
Równy ton wypowiadanych, wyważonych słów. Opanowany, aksamitny głos, który wzbudza respekt. Rysy twarzy świadczące o wielkim doświadczeniu i precyzji we wszystkim czego się podejmuje. Głowa naturalnie łysa, ewentualnie perfekcyjnie ogolona. Takiego "47" znam z gry.
Ten z filmu to gość o niepoważnej twarzy, śmiesznym głosiku i ostrzyżonej głowie. Na pierwszy rzut oka - wstydliwy prawiczek.
Ciekawe kogo trzeba znać w branży, żeby z taką aparycją zagrać bezwzględnego mordercę na zlecenie w filmie wzorowanym na kultowej grze.
Fabuła. Gry przechodziłem z wypiekami na twarzy. Praktycznie każda misja posiadała wiele fajnych patentów i specyficznych postaci do eliminacji (zazwyczaj).
Ta filmowa zawodzi na całej linii, nudzi i daje do myślenia - czy warto tworzyć filmy na tak klasycznych podstawach jak chociażby Hitman, Max Payne itd.?
Uwe Boll wierzy, że warto.