Witam.
Wczoraj postanowiłem obejrzeć drugą część Hobbita i chciałbym podzielić się moimi spostrzeżeniami na temat jednego elementu który moim skromnym zdaniem był "trochę" nadużywany. Chodzi o motywy ratunku w ostatniej chwili i co za tym idzie cudowne pojawianie się postaci tam gdzie ich właśnie potrzeba. Chodzi tu przede wszystkim o wszystkie sceny walki gdzie już po połowie filmu było wiadome, że każdy bohater dożyje końca filmu w jakich opałach i zagrożeniu by się nie znalazł. Szczerze to popadłem w skrajność bo bardziej by mnie zaskoczyło niepowodzenie niż "niespodziewana" pomoc. Moim zdaniem akcja dużo na tym straciła bo film był przez to strasznie przewidywalny i nie trzymał w napięciu. Nawet błyskawiczne pojawienie się krasnoludów przed Bilbo (choć ujęcie przed byli kilkanaście metrów pod nim) uznałem za coś normalnego (w rzeczywistości to nawet Legolasa bym nie podejrzewał że jest na tyle zwinny i szybki żeby ponownie wspiąć się na górę, a co dopiero krasnali). Powiedzcie czy też macie podobne odczucia?
Pozdrawiam :)