A nawet wyszedł z tego na prawdę dobry slasher. Chociaż, że spodziewał się totalnie innej fabuły - czyli, że nie spodziewałem się grupki młodych ludzi wyjeżdżających w jakieś miejsce gdzie grasuje morderca, czytaj: znak firmowy slasherów. Do tej pory Fritt Vilt słynął z jako takiej oryginalności. W jedynce zrodził ten niepowtarzalny klimat z zimą w tle, w dwójce akcja działa się w obszarze szpitala, który zawsze daje dobry klimat w horrorach. Trójka miała na celu wytłumaczenie tego jak to się wszystko zaczęło, nie było tej oryginalności, ale nie było też tragizmu.
Na plus bym zapisał pogonie po lesie, które przypomniały mi świetną "Drogę bez powrotu". Klimat też stał na wysokim poziomie, nie tak jak w poprzednich częściach, ale oceniłbym bym go wyżej niż w typowych slasherach, można się bać.
Brak Jannicke, która powoli wyrabiała sobie markę niczym Weaver "Ripley" przy Obcym. Gra aktorska pozostawia wiele do życzenia, ale to nie Ameryka więc można zrozumieć.
Wstęp, rozwinięcie i zakończenie oceniam pozytywnie.
Jedynka najlepsza, dwójka i trójka niedużo gorzej. Jak dla mnie udana Trylogia.