Opinia zawiera spojlery, aby oszczędzić mojego cierpienia wszystkim intensywnie myślącym nad zakupem biletu.
Już po pierwszych kilku minutach seansu, zrozumiałam, dlaczego na sali jest z dziesięć osób. Kino oferowało ucieczkę przez opóźnienie filmu, trzeba było wtedy brać nogi za pas i żądać zwrotu gotówki wynikającej z niestawienia się na seansie z powodów osobistych. Film ma budowę klamrową: rozpoczyna się i kończy tak samo z dupy. Postaci nie poznajemy, więc nie możemy z nimi ani empatyzować, ani żywić do nich uczucia obrzydzenia. Nagłe zakończenie było jednak zaletą; myślałam, że będę musiała patrzeć jeszcze ze dwadzieścia minut na wakacyjne perypetie. Moja wytrwałość w tym, by nie zasnąć przy scenie obrazującej wypalanie papierosa rejestrowanej przez pięć minut, została nagrodzona. Nie było łatwo, ponieważ od filmu ważniejsze było dla mnie sznurowanie buta. Jedyna scena warta uwagi, to ta, w której główna bohaterka Tara rozczarowana pierwszym stosunkiem seksualnym, kroczy z morderczym wzrokiem wbitym w swojego absztyfikanta. Za to w całym szeregu żenujących scen, wyróżniają się trzy: gdy chłop z tatuażem "hot legends" (który przyciąga wszystkie maturzystki z jego okolicy) przedstawia się jako Badger prostując, że to jego ksywka, padające podczas gry w nigdy przenigdy sugestie, że dziewictwo zachowuje się do trzynastego roku życia i Tara wyrzucająca swojej przyjaciółce, że zasugerowała towarzystwu to, że nigdy nie uprawiała seksu. Gdy przychodzą wy(h)niki matur, okazuje się, że Tara jej nie zdała. Jest załamana, ale nic poza tym. Aby wywołać współczucie widzów, reakcja na to i ghostującego chłopa powinna być mocniejsza. Okoliczności są idealne: wakacje, nieograniczone fundusze, nie ma rodziców, powinniśmy być niegrzeczni. Gdzie dramatyczne zachlanie się w trupa? Tu jednak alkohol występuje tylko jako rekwizyt zabawy.
Czułam się jak przy oglądaniu Szkoły na TVNie edycji Pamiętniki z wakacji. Muzyka to potęgowała, bo była żywcem wyjęta z tego typu produkcji. Momentami jednak skupiałam się na niej bardziej niż na fabule. Mikrofony stanowiły przeciwieństwo tych z polskich filmów — dało się wyraźnie słyszeć każdy oddech aktorów, co miało pewnie dawać złudzenie intymności, ale było niezręczne. W końcowej scenie przyjaciółka Tary dopiero jej zachowanie odbiera jako dziwne, nie widząc zupełnej zmiany jej stylu, wyjątkowo workowatych spodni i swetra. Ten szrot nie powinien być pokazywany w kinach, ale na Netflixie i to w porywach. Żywię głęboką pogardę do każdej osoby, która oceniła to nieporozumienie na wyżej niż 5. Ja wolałabym przez półtorej godziny oglądać wybrane ekskrementy niż to gówno.