Strach pomyśleć co by było, jakby film trwał 2x dłużej :)
Ja po seansie nie mogłam wyrzucić z głowy pytania "PO CO?". Po co ktoś zrobił ten film?

Już i tak było mi szkoda tych dwóch dyszek.... Po co zrobił? Może żeby 'rozliczyć się z przeszłością', bla bla....
Cieszę się, że nie jestem sama.

"Robimy takie filmy jakie sami chcielibysmy oglądac.'

Well....... To wiele tłumaczy.

Po co? To proste- film był autoterapią reżyserki która realizowała go będąc w ciąży. Jak powiedziała, dziecko zrujnowało jej dotychczasowe życie- Huba- pasożyt. 40-latka która nie powinna była wpaść...

Dobre;) "Dziecko zrujnowało jej dotychczasowe życie". Ale trzeba być psycholem by się tak wypowiedieć. Dziecko według mojej konstrukcji rozumowania, nie ma wpływu na nic. Jedynie Inteligentna i dojrzała oraz świadoma osoba decyduje o dziecku. Skoro ta osoba nie chciała mieć dziecka albo nie zdawała sobie sprawy z tego co to znaczy mieć dziecko to... Nie dziecko tu jest problemem a "głowa tej osoby".

Zgadzam sie ale takie kobiety też są i robią o tym sztuke.

A ja szłam na film z wielkimi obawami, że będzie to jakiś okropnie naciągane, sztuczne coś, ale zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona. Żadnej pozy, żadnej sztuczności. Nie nudziłam się ani przez chwilę a o myśli o filmie ciągle do mnie wracają.

Nazywasz to filmem. Nie sądzisz, że to zlepek kadrów? Nawet nie ujęć, a kadrów?

W "Tygodniku Kulturalnym" zastanawiano się, czy "Huba" to jednak nie video-art... Film ten bardzo jasno pokazuje, jak dzisiejsza postpeerelowska Polska jest silnie zindywidualizowana, a przez to zepsuta. Potrzebujemy jeszcze lat, by społecznie lub ideowo nie tyle zawrócić do socjalizmu, co po to, by odnaleźć się we wspólnocie.

Nie, nie sądzę. Zobaczyłam jakąś spójną i poruszającą mnie całość.