W kinach w Tajlandii przed każdym seansem włączany jest hymn. Wiąże się to z oddaniem hołdu królowi oraz błogosławieniem widzów. Weerasethakul nawiązuje do tej tradycji, interpretując ją na własny sposób i celebrując istotę filmowego spektaklu. Podobnie jak w wielu innych filmach, rozbija historię na dwie części. Jedna z nich, statyczna, przedstawia rozmowę trzech bohaterek. Kwintesencją drugiej jest ruch kamery – wędruje ona po sali gimnastycznej, pobłogosławionej przez jedną z kobiet.