Do połowy oglądało się go nawet przyjemnie, ale odkąd było wiadomo, o co chodzi z dziadkiem, film zaczął wyglądać jak jakaś produkcja na podstawie powieści Kinga. Mamy zaburzonego nastolatka, wyglądającego jak chłopięca wersja Kristen Stewart, który straszy kolegów ze szkoły, że jest socjopatą. Ma ciągoty, by kogoś zabić, ale tak ogólnie to bardzo grzeczny z niego chłopak. Pomaga mamie i cioci robić sekcje zwłok, sąsiadowi i jego żonie w różnych sprawach domowych. Aż nagle, gdy dowiaduje się, że ów sąsiad jest kosmitą zabijającym okolicznych mieszkańców, on... dalej przychodzi do niego do domu i traktuje go jak dobrego znajomego. Potem nagle nie wiedzieć czemu próbuje zabić dziadkowi żonę. W międzyczasie, bez powodu unosi się gniewem i grozi swojej mamie nożem. Sam sąsiad/kosmita jest nie lepszy. Od czasu do czasu kogoś zabija, żeby przejąć jego organy do dalszego życia, ale w pewnym momencie pod pretekstem obcięcia włosów idzie do swojego kolegi fryzjera i bez powodu jemu też odbiera życie. A może po to, aby nasz młody bohater go przyłapał na gorącym uczynku...

Można było pójść w wielu różnych kierunkach próbując od połowy pociągnąć dalej sensownie film, nie uciekając się przy tym do pomysłu uczynienia mordercą kosmity. Twórcy jednak chyba z góry byli nastawieni na zrobienie mhrocznego filmu familijnego z jakimś tam ukrytym bardzo głęboko przesłaniem, żeby obraz miał znamiona dzieła ambitnego. Szkoda tylko, że ja go nigdzie nie dostrzegłem.

Aha, warto jeszcze wspomnieć, że aby było jeszcze bardziej ambitnie, kosmita cytuje Williama Blake'a. No bo kto kosmicie zabroni?